Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 12

338
D V ö L
nýju veitt viðtaka í kirkjunnar og
safnaðarins heilaga samfélag.
Munnmæli herma, að allir nú-
verandi íbúar sóknarinnar, hátt á
fimmta þúsund manns, geti rakið
ætt sína til þessara hjóna, og
hefði þá ættin um þetta tveggja
alda skeið átt að hafa öðlazt jafn-
vel enn meiri frjósemi en ísraels-
lýður í Egyptalandi.
Hvað um Geirþrúði Carponai
varð eftir þetta, veit nú enginn
maður. Hún hvarf úr augsýn
mannanna eins og steinninn, sem
fellur í hafið, hvarf að eilífu með-
al hinna lágu ætta, sem maður
hennar var kominn af. Hennar
eigin tigna stétt vildi ekki lengur
við hana kannast. Börn hennar
urðu fiskimenn og ánauðugir
leiguliðar. En henni hafði hlötn-
azt að dvelja í þeim heimi, sem
alt frá dögum Paradísar hefir ver-
ið hulinn mannlegum verum,
heimi, j)ar sem enginn nrunur er
á stöðu, stétt og ætterni, þar sem
allt hrófatildur og hégómi mann-
anna fyrirfinnst ekki lengur — í
þeim heimi hafði hún fengið að
lifa um nokkurt skeið, ein og ó-
háð, við hlið mannsins, sem hún
elskaði.
Þórarinn Guðnason
pýddi
Aino Kallas er fædd 1878, dóttir
finnska skáldsins og sagnfræðingsins
Julius Krohn. í bernsku sinni og æsku
dvaldi hún því í Finnlandi, en giftist
svo eistlenzkuin manni, Oskar Kallas
að nafni, og fluttist þá til Eistlands.
Eftir að hann tókst á hendur sendi-
herrastörf og aðra mikilsvarðandi
þjónustu í þágu þjóðar sinnar, bjuggu
þau í ýmsum stórborgum úti um heim,
in. a. í St. Pétursborg, (nú Leningrad),
Helsingfors og London.
Hún fór snemma að fást við ritstörf,
en verulega athygli hafa bækur henn-
ar ekki vakið fyr en nú á seinni
árum. Henni lætur bezt að lýsa sterk-
ustu og viðkvæmustu hræringum
mannlegs sálarlífs, einkum ástinni, og
þykja verk hennar á því sviði bera
all-sérkennilegan og frumlegan lilæ.
Og iiún hefir lag á því að taka um-
hverfið, jafnvel hina köldu og dauðu
náttúru, í þjónustu listar sinnar og
láta það leggja til undirleikinn, sem
eykur og styrkir áhrifin af hugsunum,
orðum og gerðum söguhetjanna. Pað
er ef til vili vegna þessa, sem henni
er svo tamt, þrátt fyrir náin kynni
af ýmsum þéttbýlustu blettum jarðar-
innar, að láta sögur sínar gerast heimíj.
í gamla Finnlandi, og kannske um
fram allt á eyjunum fögru i Eystra-
salti, úti fyrir strönd Eistlands.
Sagan hér að framan er án efa hið
fyrsta, sem birtist á íslenzku eftir frú
Kallas. Hún gerist einmitt á eyjunni
ösel við Eistlandsströnd, en þrátt fyr-
ir fjarlægðina og óhugsandi samband,
minnir hún að nokkru leyti á þjóðsög-
ur, sem við islendingar eigum frá þeiin
tímum, er líkt stóð á fyrir okkar þjóð,
t. d. hvað snertir útbreiðslu drepsóttar-
innar og æfintýrið um Teit og Siggu.
Að öðru leyti þarfnast sagan ekki
skýringa. P. G.