Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 18
344
D V O L
Á botni snæhafsins
Eftir Gunnar Gunnarsson
Bitran anda Ishafsins leggur inn
yfir dalinn eins og öskrandi brim.
Oði hans er orðinn að ísnálum.
Hann skolast yfir harðfrosinn
grassvörðinn eins og reiðurfreyð-
andi sjór. Loðfætt rjúpan hniprar
sig saman, lætur fenna yfir sig og
bjargast við ylinn í sínu eigin
blóði. Stormurinn er örvita nátt-
úruafl og þyrlar grenjandi upp
snjónum í stjórnlausu æði um-
hverfis hvern stein, hvern hól,
hvert hús og hverja klöpp, sem
fyrir verður.
I nótt er engin náð, allt, sem er
úti, hlýtur að deyja.
góma þegar hugsandi menn ræða
um daginn og veginn.
Ef til vill getur einhver hlust-
andi látið sínar skoðanir á þessum
efnum að einhverju leyti i ljós á
þann hátt, að ríma þær við vísu-
byrjunina, sem. ég fór með áðan:
Lengist nóttin, lækkar sól,
lífið óttast vetur.
Litlu kofarnir í Grundarkoti titra
undan grimmdartökum storms-
ins. Hann beljar sinn vitfirringsóð
úti fyrir gluggunum, eins og ó-
freskja, sem komin er af stað til
að tortíma öllu lifandi. Börnin eru
skriðin úr bólinu sínu og yfir til
móðurinnar, liggja og þrýsta sér
að henni. Pað er djúp þögn í
litlu baðstofunni. — Aðeins einu
sinni hefir Guðný litla hvíslað út
í myrkrið: Guð er reiður........
Enginn hefir svarað henni. Móð-
irin hefir sitt til að hugsa um og
óttast, og Árni, sem nú er níu ára
— fjórum árum eldri en systirin,
hefir hugsað með sjálfum sér, að
það sé ekki guð, sem sé að ham-
ast úti. En hann hefir látið sér
nægja að hugsa það.
Guðný móðir þeirra segir: —
Sofið þið, börnin mín. . . . Síð-
an er ekkert talað í baðstofunni.
En það er ekki sofið. Slíka nótt
er óvíða sofið í Héðinsfirði —
þessum firði, sem er opinn gegn
norðri, opinn gegn illvættum vetr-
arins. Firðinum, sem ber dreyra
miðnætursólarinnar í bárum sín-
um um miðsumarsleytið. Sól-