Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 19

D V 0 L
345
hvarfarokið, sem getur komið lít-
ið eitt fyrr, eða lítið eitt seinna —
en aldrei bregzt — en æðir yfir
bjargarvana hjörtu undir kofaþök-
unum og sálir, sem bráðum þola
ekki meira.
Hin beiska reynsla kynslóð-
anna öld eftir öld hefir myndað
þá trú, að svona nótt hljóti eitt-
hvað að gerast. 111 öfl eru á ferli.
Pað er fórnarhátíð hjá landsins
hörðu guðum. — Á morgun, eða
ef til vill eftir eina viku, eða ekki
fyrr en eftir hálfan mánuð, mun
það koma í ljós, hver hefir að
þessu sinni orðið fyrir þeim og
hvernig. Víst er það, eitthvað illt
mun gerast. Ógn, sem enn er ó-
þekkt, mun stafa frá þessari náð-
arlausu nótt. Sú vissa er hverjum
einum í blóð borin — arfgeng,
stöðugt ný, óútrýmanleg. Ef tal-
að er um fjarverandi heimilis-
menn, er það oftast gert í á-
hyggjulausum rómi, en milli orð-
anna verða áhyggjufullar þagnir
Ef til vill er grátið, en því aðeins,
að maðurinn komi heim heill á
húfi. Þá leysir gleðin bönd hjart-
ans. F>á fellur tár.
En ef hættan er augljós, þá er
ógjarnan talað um þann, sem er
fjarverandi. Jafnvel Guðnýju litlu
er það í ‘blóðið borið. Það er ekki
fyrr en seint um nóttina, að hún
spyr:
— Mamma! Heldur þú, að
pabbi hafi komizt í land á undan
rokinu ?
Og svo fer hún að gráta.
Hverju á Guðný, móðirin, að
svara henni? Hún svarar ekki.
Hún lætur sér nægja að þurrka
tár hennar í myrkrinu, viðkvæmn-
/sleg barnstár, og kyssa hana. Það
er Árni, karlmaðurinn, sem segir:
— Þeir hljóta að hafa fengið
afskaplega góðan byr inn fjörð-
inn, rétt áður en hann rauk upp
— ef þeir hafa komizt út á sæmi-
legum tíma . . .
Árni lætur hér í ljós þá einu
von, sem móðirin hefir, að bát-
urinn, sem maður hennar var í,
hefði verið kominn út úr Héðins-
firði og fyrir nesið, áður en
hvessti fyrir alvöru. Ef svo væri,
mætti teljast fullvíst, að hann
hefði náð landi einhvers staðar í
Siglufirði.
— Þú verður eflaust góður sjó-
maður, Árni, segir móðirin til
þess að segja eitthvað, og strýk-
ur yfir hár hans. — En hvað hún
þekkti vel þennan óþæga sveip
yfir enninu.
— Ég skal sigla fram úr þeim
öllum, eins og pabbi, segir Árni
hress í bragði. — Ég skal. . . .
Það var pabbi, sem fann upp á
því að skera hausinn af þorskin-
um, þegar.þeir veiddu stóru lúð-
una, til þess að þetta flykki kæm-
ist í bátinn, án þess að hann
sykki. Pabbi finnur alltaf ráð!
Það var líka pabbi, sem fann upp
á því að reyra með kaðli utan um
gamla bátinn úti á miðjum firði,
þegar hann ætlaði að gliðna sund-
ur.