Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 20

346
D V 0 L
— En samt var það nú bezt,
þegar pabbi bjargaði fimm hest-
unum út úr snjóflóðinu, skýtur
Quðný litla inn í.
— Ætli það! Árni er hæðnis-
legur og talar eins og hver ann-
ar eldri bróðir. — Ætli það hafi
nú samt ekki verið bezt, þeg-
ar hann hafði sjálfan sig upp úr
snjóflóðinu, kjáni litli.
— Ju-ú, ég var alveg búin að
gleyma því, játar Guðný litla auð-
sveip.
— Pabbi hefir líka áreiðanlega
komizt í land í kvöld, fullyrðir
Árni; eitthvað í röddinni dregur
samt úr vissu orðanna.
Reyndar hugsar móðirin það
sama. Höskuldur var óttalaus
maður, og óttalaus maður hefir
tíu leiðir, þar sem annar hefir
eina eða enga. Höskuldur hafði
eitt sinn í snjóveðri og nætur-
myrkri hrapað niður í gljúfur og
sloppið ómeiddur. Öðru sinni
hafði hann frostnótt eina farið of-
an í vatn upp fyrir axlir, bjargað
sér inn í fjárhús, þegar komið
var framundir morgun og hald-
ið sér þar heitum með því að
þrengja sér inn á milli jórtrandi
skepnanna. Verst hafði 'hann þó
verið kominn nóttina þá, sem
brostið hafði á hann hríðarbylur,
hér um bil klæðlausan, og hann
hafði vcrið villtur þangað til lýsti
af degi. Húfan hafði sctið eins
og ísköggull niðri í hárinu, svo
að klippa jmrfti allt saman burtu
. . . Skyrtan hafði verið klökug
innan. En hann var smurður með
sírópi og jafnaði sig. Höskuldur
virtist ekki geta dáið. En auðvit-
að geta óttalausir menn orðið
fyrir óhappi eins og aðrir. Guð-
n,ý átti í vitund sinni dýrkeypta
þekkingu um skilyrði lífsins hér
í þessu harða umhverfi. Hún von-
aði. En hún var viðbúin.
Pað, sem einkum vakti ótta
hennar, var, hve Höskuldur hafði
verið óvenju ákafur að komast af
stað, einmitt að þessu sinni, með
hinum bændunum úr Héðinsfirði
— til þess að sækja korn, hafði
hann sagt. Ef til vill hafði hann
hálft um hálft liaft í huga, að
ekki væru nema tólí dagar til jóla,
og að þetta gæti orðið síðasta
tækifæri. Petta hafði hann raun-
ar ekki minnzt á. Guðný hafði
ekki talað um það. Börnin ekki
heldur. Pað var hugsunin uin
þenna ferðahug, scm Guðnýju
stóð nú mestur ótti af. Pað hafði
áður átt sér stað, að menn önuðu
út í daúðann. Hlypu með blind-
um ákafa í opna gröfina.
Pað er hugsað um jólin í
Grundarkoti, þó að hingað til hafi
ekki verið talað um þau. Guðný
litla hvíslaði í hjartans einfeldni
að móður sinni um morguninn:
— Nú eru bara ellefu dagar til
jóla, er það ekki, mamma?
Hún fékk ekkert svar.
Pað var orðið svo kyrrt úti,
Svo einkennilega kyrrt . . . Það
var óskiljanlegt, að slíkt óveður
skyldi þegar vera liðið hjá. —