Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 27
D V 0 L
353
Aftur á móti vissu þau, að ein-
hversstaðar uppi yfir höfðum
þeirra hlaut að vera birta og dag-
ur og loft, eins og áður hafði
verið í heiminum.' Líklega hlaut
það að vera. Snæhafið, sem þau
áttu í höggi við, hlaut að hafa
yfirborð.
Á nýjársdaginn komust þau
upp. Nýjársdagur! . . . Það var
eins og þau hefðu aldrei vitað
fyrri, hvað nýjár væri. Nýjár. —
Það var þá svona — hreint loft
í lungun, sólskin og blátær him-
inn.
Þrettán þrep uppi var snjór-
inn farinn að lýsast. Guðný varð
yfirkomin, þegar hún tók eftir
því — settist niiður og varð að
taka um hjartað. Það virtist ætla
að sprengja brjóstið. En hún sat
aðeins eitt augnablik.
Þegar þessi eina veikleikastund
hennar var liðin hjá, byrjaði hún
aftur, vann eins og hún væri vit-
stola. Vann eins og fyrsta dag-
inn — jós snjónum niður og tal-
aði harðlega og stutt til Árna,
sem hafði sig allan við að ryðja
honum úr vegi. Allt í einu flóði
birtan niður til þeirra frá blá-
um, tærum og kyrrum himni —
fimmtán há þrep lágu upp á yfir-
borðið, sem teygðist bylgjótt og
smá gárótt út-eftir og inn-eftir
undir glitrandi himinblámanum —
móti gaddblárri heiði til annarar
hliðarinnar og dagbláum firði til
hinnar, Qg rann saman við hrufu-
lausar fjallahlíðar.
Guðný fór niður og sótti Guð-
nýju litlu, vafði utan um hana ull-
arsjali, þrýsti henni að sér og
hljóp með hana í faðminum upp
brött og hál þrepin. Árni var þeg-
ar kominn upp, stóð þar í ljóm-
andi birtunni og starði með hönd-
ina yfir hálfblindum augunum á
dökka rák álengdar, sem margir
menn sáust koma upp fyrir. Heill
hópur.
Einn af þessum mönnum fór
allt í einu að hlaupa, skildi við
hina og nálgaðist á harða spretti
eftir svellharðri snæbreiðunni.
Guðný vissi áður en hún þekkti
hann, að þetta hlaut að vera
Höskuldur . . . Höskuldur!
Þá fór hún að gráta, þrýsti
Guðnýju litlu að sér — stuttur,
ekkaþrunginn grátur. Hún hafði
þegar þurrkað augun, áður en
Höskuldur náði til þeirra — stóð
brosandi, ofurlítið vandræðalega
roggin og endurgalt koss hans
feimnislega.
Höskuldur staðnæmdist, starði
niður í snjógöngin — starði.
Hann stóð lengi, sneri sér frá og
deplaði augunum. Guðný lét hann
vera ótruflaðan.
Þegar Árna fannst, að nú væri
þögnin orðin nógu löng, sagði
hann — og röddin var hvarflandi
eins og fugl, sem flýr undan vind-
hviðu:
— Það hefir verið gríðarlega
erfitt, pabbi.
Höskuldur lagði höndina á höf-
Frh. á bls. 371