Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 33

D V 0 L
359
Lærdómur atvikanna
Eftir Gest úr Bergi
Sigmundur hefir tekið scr sæti
í iðgrænni brekku, setn snýr franr
að sundinu.
Umhverfis rísa stórvaxin tré,
er lykja að mestu um þetta litla
rjóður og verja staðinn fyrir há-
værð og glaumi umferðarinnar.
Það eru einungis þungar dunur
eimlestarinnar, sem ná hingað inn,
þegar hún þýtur framhjá, út á
brúna miklu, sem tengir eyna við
meginlandið.
Annars er allt kyrrt.
Pung hitanróða með sterkri við-
arangan grúfir yfir öllu landi og
hylur útsýnina í fíngerðu mistri,
þar sem silfurblikandi sundið
tengist víðáttu úthafsins lengst í
norðri.
Tveir menn ganga inn gegn-
um þröngan skógarstíginn og taka
sér sæti í brekkunni. I’eir eru í
djúpunr og innilegum sanrræðum
og verða ekki gestsins varir, sem
fyrir er.
„Ég gerði allt, sem ég gat fyrir
þig, vinur, enda áttir þú það skil-
ið.“
Sigmundur rís snögglega á fæt-
ur. Hann flýtir sér upp brekkuna,
þar til hann staðnæmist á cfstu
brúninni.
Orð þessara ókunnu manna
hafa stungið lrann svo sárt, enda
þótt þeim væri ekki stefnt til
hans.
Var þetta tilviljun ein, eða var
það einhver dulrænn, illkvittinn
leikur atvikanna?
Sjálfur hafði hann líka einu
sinni gert allt, sem hann gat fyr-
ir annan. Hann gat bara ekki bætt
niðurlaginu við: „enda áttir þú
það skilið.“ Hafði einungis hald-
ið, að svo væri því varið, hafði
treyst því — og reynzt fávíslega
lítill mannþekkjari.
Traust hans hafði verið svívirt,
vinátta hans höfð að leiksoppi,
atvinna hans því nær eyðilögð —
undir yfirskyni vináttunnar.
En var þetta raunar ekki allt
hversdagslegt í lífi mannanna?
Hvorki betra né verra en gerist
og gengur. Eitt af augljósustu
skapferliseinkennum miðlungs-
mennskunnar.
Heimska hans lá í því að hafa
metið mennina of mikils, búið þá
í gervi, sem ekkert átti skylt við
raunveruleikann, hugsað sér þá
suma eins og hann hafði ó s k a ð
að þeir væru, treyst því, sem auð-
sæilega átti að tortryggja. Verið
í fám orðum fávís glópur.
Sólin var að ganga til viðar