Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 40

366
D V 0 L
sagði, en hann vissi, hvað það
var. Hann var að biðja.
Heinz hristi höfuðið. Það gat
alls ekki verið guð til. Sá guð,
sem hann hafði heyrt um í æsku
sinni, hafði verið góður og misk-
unnsamur, og hann gat ekki vilj-
að, að mennirnir dræpu hver ann-
an eins og villidýr!
Gat hann látið það viðgangast,
að þeir liðu kvalir í daga, vikur
og mánuði, — kvalir, sem enginn
getur gert sér hugmynd um nema
sá, sem reynir þær?
Nei, þetta var allt tilgangslaust.
Hversvegna þá —?
Það var spurning, sem han-n gat
enn ekki svarað. Hversvegna
þurfti þetta þá að gerast?
Heinz hreyfði sig ofurlítið til,
en það var erfitt, því að fæturnir
voru stirðir af kulda og leðjan
náði upp fyrir hné. Hún límdist
um leggina, eins og hún vildi
halda honum föstum.
Hann hnippti í drenginn við
hliðina á sér, tók óhreina sígar-
ettu upp úr brjóstvasa sínum,
braut hana sundur og gaf drengn-
um helminginn.
Drengurinn kveikti í sígarett-
unni og reyndi að brosa, en það
varð aðeins glott. Lág stuna barst
frá vörum hans. Hann leit undr-
andi umhverfis sig. — Heinz sá,
að hann var að verða brjálaður
— svo öskraði hann, öskraði, svo
að það sinaug í gegnum merg og
bein, reif sig upp úr leðjunni og
klifraði upp vegginn.
Heinz ætlaði að stöðva hann og
kallaði til hans, en það var árang-
urslaust.
Nú var hann kominn alveg upp
á brjóstvörnina og stóð þar upp-
réttur, hrópandi formælingar yfir
til fjandmannanna.
Það var eins og hann stirðnaði
eitt augnablik, en svo féll hann
aftur á bak niður í skotgrafirnir.
Heinz greip hann í fallinu og
lagði hann upp við vegginn.
Það rann blóð út um lítið,
kringlótt gat á miðju enninu.
Aldrei myndi hann hrópa framar
— — aldrei kveljast. Hann var
aðeins einn af þúsundunum.
Skyndilcga hætti skoihríðin.
Þögnin var óheillavænleg. Menn-
irnir í skotgröfunum litu hver á
annan. Hvað nú?
Heinz- vissi, hvað það var. —'
Nú kom áhlaupið, og það var þó
tilbreyting.
Ekki þessi feluleikur lengur,
eins og köttur sé að veiða mús,
heldur maður á móti manni, blik-
andi byssusíingir, berir hnefarnir,
rífa, - • bíta, drepa meö-
bræður sína — drepa til þess að
verða ekki drepinn sjálfur, gera
börn föðurlaus, og mæður að
ekkjum.
Drepa af því — — — — ja,
hversvegna? —• -f
Heinz gægðist gegnum gat, sem
var á miili sandsekkjanna í brjóst-
vörninni.
Nú komu þeir. Ógurlegur sæg-
ur, eins og maurar út úr þúfu.