Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 54

380
D V ö L
„Hún hefir fyrir löngu byrjað
nýtt og betra líf.“
„Þá er enginn möguleiki fram-
ar,“ svaraði litli konsúllinn.
„Viljið þér þá gera svo vel og
leyfa mér sjálfum inngöngu í
landið; ég á nefnilega erindi þang-
að og mig hefir lengi grunað, að
ýmsir hefðu þörf fyrir að ég
staldraði við hjá þeim.“
„Hvað starfið þér?“
„Ég hefi lært trésmíðar.“
„Ja, umferða-iðnsveinar eru nú
ekki sérstaklega kærkomnir gest-
ir. En hver er svo trú yðar? Þér
eruð þó víst ekki Gyðingur líka?“
„Ég hefi einu sinni sagt: „Hið
fyrsta boðorð hvers og eins er
þetta: „Heyr, Israel! Drottinn,guð
þinn, hann er einn.“ “ En Gyð-
ingur get ég nauinast talizt, þar
sem ég hefi aðrar skoðanir á
hreinu og óhreinu en hinir trú-
uðu. Ekkert utan mannsins sjálfs
gerir hann óhreinan; það, sem út-
gengur af manninum, fær eitt gert
hann óhreinan.“
„Já, það kemur mér ekki við.
En þér hafið ekki tekið neina aðra
trú?“
„Nei, það sem nú á dögum er
kallað kristindómur, er viðbjóð-
Ur í mínum augum; mig blátt á-
fram hryllir við því.“
„Þá er auðvitað aðalatriðið,
hvaða trú foreldrarnir liafa játað.
Hvað hétu þau?“
„Jósef og María.“
„Og hvað voru þau?“
„Gyðingar. Að vísu halda sumir
því fram, að faðir minn hafi heit-
ið Jahve; en jafnvel þó að svo
væri, er ekki hægt annað að
segja en að hann eigi einnig rót
sína að rekja til Gyðingalands.
Sumir álíta ennfremur, að móðir
mín hafi stigið upp til himna eft-
ir dauðann. En í lifanda lífi var
hún Gyðingur.“
„Þjóðernið verður að ráða. Þér
fáið ekki að fara inn fyrir landa-
mærin.“
„Er það ómögulegt?"
„Já, nema þér hafið sambönd á
hærri stöðum.“
„Það er einmitt það, sem ég
hefi. Á hinum hæstu stöðum. En
ég veit ekki, hvort ég nota mér
það við þetta tækifæri.“ — —
Nokkrum augnablikum síðar
gekk Jesús gegnum luktar dyr
inn í höll ríkislciðtogans í Wil-
helmstrasse í Berlín. Hann gckk
hljóðlausum skrefum inn í mót-
tökuherbergið.
Hitler sat við skrifborðið sitt,
niðursokkinn í að lesa og undir-
skrifa einhverja tilskipun. Iiann
leit upp, gramur yfir ónæðinu.
Undrunin lýsti sér í svip hans,
þegar hann sá hina hvítu veru, og
þótt hún ekki birtist í neinni guð-
dómsdýrð, stafaði þó frá henni
svo göfugri og máttugri fegurð,
að ríkisleiðtoginn var ekki eitt
andartak í vafa um, hver þessi
gestur væri.
Hann hnyklaði brúnirnar og
mælti: „Ert það Þú,Þú?“ ogþeg-
ar hann fékk ekkert svar, hélt