Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 63

D V ö L
3S9
SVEN MOREN
ÞOKAN
Niðurl.
Hún hafði sofið illa, þegar leið
á morguninn og vaknað í aftur-
eldingunni. Það var eyðilegt í
stofunni. Allt var dautt og grátt.
Það lá eitthvað á borðinu, sem
hún fékk ekki augun af. Það var
stór fiskhaus á diski. Hann starði
á hana hvítu auga á löngum stilki,
utan úr þokunni, sem dauðinn
bjó í. Og gapandi fisk-kjafturinn
sneri beint að henni og glotti
svo furðulega.
Hún svitnaði af hræðslu í rúm-
inu. Nú var einhver að deyja. . . .
Jóhann — hvar skyldi hann nú
vera? Var hann nú í Norður-
gerði? Já, líklega. Þar var veikin.
Hann óli litli ætlaði að fara að
deyja. . . . Jóhann hafði verið ná-
fölúr, þegar hann sagði frá því,
— eins og dauðinn uppmálaður
— hann kenndi í brjósti um sjúk-
lingana í Norðurgerði, vesalingur.
Hún var nú líka veik. Hún var
öll gegnsýrð bæði á sál og lík-
ama. En hún var þess ekki vör, að
Jóhann spyrði eftir því, hvernig
henni liði. ó-nei. En fólkið í
Norðurgerði, eins og endranær. ..
Hún togaði feldinn upp fyrir
höfuð. Og hún spyrnti öðrum fæti
í rúmstuðulinn.
Svona lá hún lengi. Þangað til
marraði í hurðinni.
Það var Jóhann. Nú var hann
að koma. Hann kom höktandi ut-
an úr þokunni, — eins og lotinn,
grár leppalúði, mjakaði sér inn
að ofninum og bætti í hann nokkr-
um skíðum. Svo settist hann og
tók höndunum um andlitið og
andvarpaði.
Loksins kom hann og hlamm-
aði sér á rúmstokkinn.
— Qættu þín, Jóhann!
Hann mjakaði sér bara nær og
góndi tómlega á hana.
— Þú gætir líka fengið þá
spönsku. Hún er smitandi, eins
og þú veizt.
— Og mér er ekki svo hætt.
Hann færði sig dálítið fjær og
hallaðist upp að fótagaflinum,
eins og hann vildí fela sig fyrir
henni.
— Hvernig líður nú, Jóhann?
— Illa — í Norðurgerði. Hann
dó núna rétt áðan, hann Óli litli.
— Er það satt?
— Það er verst vegna mömmu