Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 65

D V ö L
og dapurleg augun hennar Jó-
hönnu í Norðurgerði. Pá verð-
ur sama fátæktin þar og hér. Jafnt
á komið. . . . Hún hreyfði fótinn,
en greip samstundis höndunum um
rúmstokkinn og sleppti ekki tak-
inu. Nei. Nei, fyrir guðs sakir!
Ekki mátti pað. Ekki Jón og
Signu. Það var ekki alvara hennar.
Það hafði hún ekki heldur sagt.
Hún bylti sér á bakið í rúminu
og horfði út um gluggann.
Þar varð þokan fyrir augum
hcnnar. Hún lagðist upp að rúð-
unum eins og gráhvítt andlit, sem
hreyfðist og hvíslaði:
— Jú, það var alvara þín, Inger
í Köldubrennu. Það varst þú, sem
ögraðir mér og fékkst mig til að
varpa þeim til jarðar. Þú veizt, að
það var hatrið. . .'.
Hún sneri sér við| í rúminu og
stundi. Hún hnipraði sig í kuð-
unS> °g það fór kuldahrollur um
hana alla.
*
Læknirinn kom einhverntíma
um nóttina, feitur karl í loðkápu.
— Hvernig líður? Ég ætla að
skoða þig, — hlusta þig. Hann
fór úr loðkápunni og kom með
grátt höfuðið upp að bringu henn-
ar.
Jóhann stóð hræddur við fóta-
gaflinn og gerði sig eins lítinn
og hann gat.
— Það er þó vonandi ekkert
hættulegt, læknir minn?
Læknirinn svaraði engu orði.
391
— Verður að liggja. Má ekki
verða kalt. Vera róleg.
— Er hún mikið veik, hún Ing-
er? Það var Jóhann, sem spurði
í annað sinn.
— Það er á versta stigi núna,
sagði læknirinn. Ætla að senda
meðul. Svo sjáum við, hvað set-
ur.
Hann hneppti að sér loðkápunni
og þrammaði á þungum ferðastíg-
vélum til dyra.
— Hvernig líðuri í Norðurgerði
— henni Jóhönnu?
— Illa, sagði læknirinn. Henni
líður mjög illa. Verið þið sæl.
Svo varð aftur dimmt og kyrrlátt
— eins og það átti að sér að vera.
Jóhann var bara eitthvað að
dunda í skotinu við ofninn. Og
svo heyrðist til klukkunnar, sem
tifaði allan daginn og inn, í langa,
langa nótt.
Hún fékk ósk sína uppfyllta. En
hún fékk að súpa seyðið af því.
Hún lá niðri í einhvérju dýpi
með illskuna og ógæfuna ofan á
sér. Hún var hætt að sjá og vissi
ekkert framar. Henni fannst vera
allt í kringum sig vatnsflóð, —
grátt og hyldjúpt haf.
Og svo rann nýr dagur. Hún lá
vakandi og starði út í bláinn.
Henni fannst hún vera betri, en
köld var hún, tómlát og þreytt.
Allt var svo eyðilegt og tómt,
öskugrátt og kalt.
Hún lá lengi og beið. Jóhann
var víst í fjósinu. En gat hann