Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 66

392
D V Ö L
verið þar allan þenna tíma? Það
var þó ekki lengi verið að kasta
nokkrum heyviskum fyrir þessar
tvær kýr.
Henni var ekki ljóst, hvort hann
hafði sagt það beinlínis, eða
læknirinn hefði sagt það, eða hana
hafði dreymt það sjálfa — að
veikin væri að magnast í Norður-
gerði. . . .
Hún Jóhanna. Nei. Ouð minn
góður, gerðu það ekki. Mér var
það ekki alvara!
Loksins kom hann. Dragnaðist
lotinn inn gólfið, eins og þjófur
á nóttu og staðnæmdist, þegar
óttaslegin augu hennar mættu
honum á miðri leið.
— Já, sagði hann hásum rómi.
Áðan. Fyrir stundu síðan. Hún
lognaðist útaf frá öllu saman.
— Þú segir það ekki satt, Jó-
hann. Það er ekki satt.
Hann settist á bekkinn og
starði ofan í gólfið.
— Og vesalings börnin, Jón og
Signa!
Hún lá kyrr nokkra hríð og
hugsaði málið. Fannst hún hafa
töglin og hagldirnar og vildi sýna
yfirburði.
— Það verða einhver ráð með
að sjá fyrir þeim. Faðir þeirra
er þó á lífi.
Hann leit á hana ráðþrota.
— Hann Geirmundur! Það má
nú hamingjan vita, hvernig hon-
um vegnar. Hann er ekki sjálfum
sér líkur, hann hefir víst óráð
tímunum saman. — Það er sagt,
að geðbilun fylgi þessari spönsku
veiki, — og hamingjan góða! —
Drottinn hjálpi oss öllum!
Hún vafði um sig feldinum og
gerði lítið úr sér. Hana langaði
mest til að skríða út í yztu myrk-
ur, þar sem enginn sæi hana
framar.
En Jóhann dró hana fram í
dagsljósið. Hann kom til hennar
með mat og kaffi.
— Þú verður að éta. Þú verður
að reyna að koma einhverju ofan
í Þig-
Hún vildi gjarna gera honum
til hæfis og renndi niður fáeinum
kaffisopum. En meira gat hún
ekki.
Og svo gat hún falið sig —
fyrir þokugráum deginum og
gráu augunum hans Jóhanns,
sem voru farin að kafa svo djúpt
í sál hennar, eins og þau væru
að leita að því, sem hafði ögrað
ógæfunni til að hella sér yfir þau
öll.
*
Dag nokkurn strauk hann hend-
inni mjúklega yfir feldinn.
— Viltu ekki líta upp, sagði
hann. Bráðum verður farið hér
hjá með óla litla og Jóhönnu. Ég
er nú svo sem boðinn í erfis-
drykkju, skaltu vita. Verð víst að
hjálpa þeim mér til sálubótar.
Hann var með hvítan flibba og
svartan silkiklút um hálsinn. Hann
var tilbúinn að fara.
— En kannske þú viljir heldur