Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 73

D V ö L
899
andlitin þeirra og þekkti þau.
Hana langaði til að hlaupa á mótj
þeim, en gat ekki fengið sig til
þess. Hún bar kaldar hendurnar
upp að andlitinu og stundi af
innilegri þrá eftir þeim . . . Hún
grét. Og svo fórnaði hún hönd-
unum.
Pau komu alveg til hennar. Þá
fóru bæði að snökta.
— Ma-ma, ma-ma mín!
Þá teygði hún fram báðar
heiidurnar í áttina til þeirra. Já,
þetta voru móðurleysingjarnir úr
Norðurgerði. Pað voru tveir engl-
ar af himnum sendir, sem ætluðu
að frelsa hana. Guð má vita,
hvernig þeir hafa kornið hingað.
En þeir voru þarna og horfðu
á hana undrunaraugum.
— Ert þú hún mamma okkar?
— Já, sagði hún, það veit guð!
— Þú ert hún Inger, sagði
drengurinn. Hún mamma ojíkar
er á himnum. Og hún Signa
vildi, að við færum til himna og
fyndum hana — hana mömmu.
— Við viljum að hún komi aft-
ur til þess að vera hjá okkur og
honum pabba, sagði Signa.
— Hún mamma fór til hans óla
litla. Hún mamma vill, að þið
farið með mér niður að Köldu-
brennu. Þá fáið þið mat, góðan
mat. Og þurr og hlý föt. Viljið
þið það?
Já, sögðu þau bæði, og glaðn-
aði yfir þeim. En þegar hún tók
í hendur þeirra og leiddi þau nið-
ur hlíðina, fór Signa litla að gráta
aftur.
— En þá finnum við ekki hana
mömmu.
—Þið finnið hana víst ein-
hverntíma. Hún gat ekki huggað
þau mcð öðru.
— Þá sneri Signa litla sér að
henni og sagði:
— Vilt þú kannske vera mamma
okkar?
— Já, sagði hún hægt, já.
Og hún leit til himins, þar sem
sólskinið flóði niður milli þoku-
bólstranna.
Hún mætti Jóhanni niðri á veg-
inurn, þar sem hann kom skálm-
andi. Það bogaði af honum svit-
inn. Hann staðnæmdist undrandi,
þegar hann sá þau.
— Hér komum við, sagði hún
smeyk.
Hann horfði á, þau, eitt af öðru.
— Þau voru farin að leita að
mömmu sinni, en svo fundu þau
aðeins mig.
Hann stóð lengi kyrr og horfði
á hana: >
— Þú kæmist nú held ég út af
því — ef þú vildir?
— Það er nú einmitt það, sem
ég vil, Jóhann. Það er það, sem
ég vil!
— Þá höfum við líklega einhver
ráð með það, er það ekki? Hann
brosti drýgindalega:
— Það er bezt ég beri ykkur,