Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 19

D VÖL
13
Bóndinn sá enga ástæðu til að svara.
Það gat vel verið, að margur ætti bágt, en
hvað kom honum það við? Og þýddi ann-
ars nokkuð að ergja sig út af því, sem
ekki var hægt að bæta úr? Konan hans
var viðkvæmari fyrir þeim, sem bágt áttu.
Það var svona þetta kvenfólk og ekki
þýddi að tala um fyrir því, það lét sér
ekki segjast. Móðurumhyggja þess fyrir
hinum sorgbitnu og þjáðu virtist ekki
þekkja nein takmörk, því miður. Honum
leiddist að hlusta á allt slíkt.
Konan lagði börn sin í rúmið aftur og
hlúði að þeim með blíðu brosi. Síðan
kyssti hún mann sinn. Hann endurgalt
kossinn, hálfur inni í draumalandinu, og
sá henni síðan bregða fyrir í dyrunum um
leið og hún hvarf. Hann var aftur einn og
gat nú sofið í friði. Dropafallið var hætt.
Konan hafði þurkað vatnið af borðinu og
ekki sagt orð um það, þó að vatnið hefði
bleytt fallegasta hekludúkinn hennar. Það
var einmitt nýbúið að skipta um dúka og
sængurklæði fyrir hátíðina.
Kara kom inn með gólfklút og fór að
þurka bleytuna af gólfinu. Hún smeygði
sér varlega inn um dyrnar og opnaði að-
eins svolitla rifu; hún var svo mjó sjálf,
að undrum sætti. Bóndinn horfði á hana
með öðru auganu. Það var annars skramb-
ans ári snotur stelpa, þessi Kara, vart eldri
en seytján vetra og grönn eins og punt-
strá. Hún hafði ráðizt til ungu hjónanna
á krossmessunni þetta sama ár og kom að
austan. Hún var létt, nett og söngvin og
gekk í stuttum pilsum, sem voru afar víð
að neðan og minntu á krínólínur. Unga
bóndanum varð á að brosa. Hann sá kné
stúlkunnar, sterk og þó barnsleg, og lítil
brjóst, sem voru eins og blómsturknappar.
Það mótaði rétt fyrir þeim undir grófri
ullarpeysunni. Hann lokaði augunum.
Freistingar heimsins voru margar og hold-
ið veikt, stundum varð það næstum þvi
hjákátlegt að vera dæmdur til að hugsa
aðeins um eina konu. En þessu hafði hann
þó hátíðlega lofað. Þegar hann svo leit upp
aftur, sveiflaðist víða pilsið hennar Kari-
tasar litlu út um mjóu gættina, sem hún
hafði smeygt sér inn um fyrir augnabliki
síðan. Það siðasta, sem hann sá, voru
grannir leggir í ljósgráum sokkum.
Ungi bóndinn lá kyrr og naut hvíldar-
innar. Aftur hvarflaði hugur hans til
framtíðarinnar Hann sá fyrir sér stórt,
slétt túnið úti og læk, sem bjó yfir mikilli
orku. Hann ætlaði þó ekki að fást við
það núna. Ekki strax. Það lá ekkert á.
hann var svo ungur enn. Hann nennti ekki
almennilega að fást við neitt fyrst um
sinn, ætlaði aðeins að lifa og njóta lífs-
ins. Hann var efnaður, ríkur eins og það
var kallað í sveitinni. Faðir hans hafði
keypt þessa kostajörð handa þeim ungu
hjónunum og faðir hennar lagt til áhöfn-
ina. Þau byrjuðu þvi ekki með tvær hend-
ur tómar, eins og tíðast er með ungt fólk.
Þau áttu sitt góða bú skuldlaust og gátu
reiknað þar frá. Það var eitthvað notalegt
við það, að láta rétta sér allt upp í hend-
urnar. Efnin og öryggið um framtíðina
héldu öllum áhyggjum í hæfilegri fjar-
lægð. Hér var stórbóndasonur, sem búinn
var að sigla og leika sér. Hafði kannske
lært eitthvað, en fyrst og fremst hafði
hann farið til útlanda í þeim tilgangi að
njóta lífsins. Nú voru þeir tímar liðnir;
nú var hann heimilisfaðir í ríki sínu, hélt
dýrt kaupafólk og las i blöðunum að sunn-
an,að syndir þjóðarbúskaparins væru kaupi
verkafólksins að kenna. Kaupið yrði að
lækka. Því geðjaðist honum vel að.
Það gengur ekki vel með svefninn. Ungi
bóndinn er svo glaðvakandi, siðan hún
Kara kom inn, þetta stuttklippta tryppi
í sínu víða pilsi og með gráu hlæjandi
augun. Það er seiðmagn í augum hennar,
líkt og augum álfkonunnar í bjarginu,
sem sagt er frá í fornum æfintýrum. Ungi
bóndinn fór að blístra fjörugt lag til að
hrinda frá sér svo óþörfum hugsunum,
tók síðan rögg á sig og reis upp. Hann
leit sem snöggvast yfir túnið sitt, gult af
sóleyjum, yfir ána, þar sem sléttar engj-
arnar hlýnuðu við bros kvöldsólarinnar, til
himinsins, sem hvelfdist blár og tær yfir