Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 25

dvöl
Í9
telpa um fermingu. Um kvöldið grét svo
konan, af því að maðurinn hennar hafði
ekki einu sinni veitt því eftirtekt, að hún
var með rautt silkiband um höfuðið. Svo
langt var hann kominn burt frá henni.
Hún hét að bera bandið aldrei framar.
Svo líður aðhausti,þvíaðöllfallegæfin-
týri enda fyrr en varir. Það er orðið skugg-
sýnt á kvöldin og unga fólkið þorir að týn-
ast úr lestinni, þegar gengið er heim af
engjunum. Það á sín leyndarmál. Grasið
sölnar, elftingin stendur hvít á bökkunum
við ána, stjörnm- blika yfir heiðinni á
kvöldin. Aðalheiður hefir aldrei hlakkað
jafn mikið til haustsins og nú.
Og svo er það á sunnudegi, að sagan
endar. Frú Aðalheiður er snemma á fót-
um og býr sig til brottferðar. Hún ætlar
í kaupstaðinn og gerir ekki meir en svo
ráð fyrir að koma heim að kvöldi. Hús-
bóndinn fer ekki með henni. Hún ríður
ein úr hlaði, þögul og svartklædd og gló-
bjartar flétturnar leika í mittisstað. Netið
á hattinum hennar skyggir örlítið á enn-
ið, hatturinn er líka dökkur. Fólkið óskar
henni góðrar ferðar.
Þegar líður á daginn, byrjar að rigna.
Dúfa situr við hljóðfærið í mjúkum inni-
skóm, en leikur ekki. Hún hlustar á regn-
ið úti. Húsbóndinn lætur fara vel um sig
i legubekknum. Hann gefur henni auga
öðru hvoru.
Kara hefir farið með tvíburana fram í
eldhús, svo að þeir trufli ekki sunnudags-
kyrrðina og tilvonandi hljóðfæraslátt í
stofunni. Eldabuskan hefir fengið sér mið-
degislúr. Fleira er ekki heima; kaupa-
fólkið í berjaferð.
— Það má biðja fyrir sér, að það tíni
ekki snígla, í staðinn fyrir ber, segir Dúfa
við húsbóndann. Hann kinkar kolli til
samþykkis, alvarlegur á svip, eins og hann
sé að hugsa eitthvað ógeðfellt. Kannske
er hann áhyggjufullur út af elsku konunni
sinni, sem fær slæmt veður, á leiðinni í
kaupstaðinn? Ekkert líklegra en að slái að
henni. Það sýnist full ástæða til að mað-
úrinn sé daufur í dálkinn.
Dúfa situr einnig hugsandi. Allt i einu
snýr hún sér að unga manninum og segir:
— Ég sá þarna svolítinn heiðríkjublett
uppi. Hann var ekki mikið stærri en ann-
að augað í þér, karl minn. Þú hafðir þá
einmitt annað þeirra lokað. Það stóð
heima.
Og Dúfa hló innilega.
Jón teygði úr sér í legubekknum og
mætti hlæjandi augum hennar. Hann
svaraði:
— Heldurðu, að það fari nú ekki að
hætta að rigna, svo að við getum komið út.
Þú sagðir í gær, að þig langaði að eiga
mynd af Úlfssteini og birkihríslunum í gil-
inu í sunnanvindi.
— Sagði ég! Hún svaraði undrandi og
brosið var ekki alveg horfið af vörum
hennar. — En nú langar mig ekki til þess
lengur. Steinninn er grettur og ljótur
eins og órakaður karl, og svo er mosa-
skeggið óhreint í þokkabót. Ef þú gætir
greitt úr því!
Húsbóndinn svaraði engu. Hún hélt
áfram eftir augnabliks þögn:
— Ósköp ertu leiðinlegur. í rigningu á
að vera svo skemmtilegt inni. Nú er líka
sumarið mitt bráðum liðið. Ég fer að fara
heim og kaupa mér andlitsduft, eins og
hinar.
Það var satt, hún notaði engin fegurð-
armeðul og það mátti víst heita nærri
einsdæmi á þessari öld. Hún málaði aldrei
varir eða augabrúnir, þvoði sér úr grófu
sápunni, sem fólkið notaði og stakk heitu
andlitinu ofan í kalt þvottavatnið, rétt áð-
ur en hún fór að sofa. Það var allur sá
tími, sem hún eyddi í snyrtingu, að því við'
bættu, að hún hreinsaði á sér neglumar.
Hún hafði brúna, slétta húð, sem þoldi sól
og blæ. Nú var vangi hennar ekki eins
fölur og í vor, þegar hún kom.
Húsbóndinn lá kyrr og sló flötum góm-
unum á borðplötuna. Hann hugsaði ráð
sitt. Honum var það ljóst, að hann unni
þessari konu, gat ekki um annað hugsað
en hana. Þetta var jafn satt og hitt, að
hann var giftur maður, átti elskulegustu