Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 46

40
DVÖL
dökkum einkennisbúningi með
trosnuðum gullbryddingum, og
með sax í látúns-slíðrum við hlið
sér. -— Ég er skipherrann, Barthó-
limeus Róberts, mælti hann göfug-
mannlegum rómi, kominn inn eft-
ir nýliðum. Ég virðist hafa lagzt
nokkuð innarlega á höfnina, er
ekki svo?
— Á höfnina, æpti veitingamað-
urinn, þú ert sjötíu kílómetra upp
í landi.
Það hreyfðist ekki hár á höfði
skipherrans, né varð svipbreyting-
ar vart. — Jæja, erum við svona
langt inni, mælti hann stillilega.
— Það skiptir engu máli.
Veitingamaðurinn varð hálf-
gramur yfir þessu tómlæti, en
stillti sig vel og mælti: — Ég vil
ekki hefja neinn nábúákrit, en
mér hefði þótt það betra, að þú
hefðir ekki varpað akkerum hérna
á akrinum mínum, því að kerlingu
minni er mikið í mun með þessar
rófur, sjáðu til.
Skipherra tók nefdrátt úr gull-
dósum, sem legið höfðu í vasa hans,
og dustaði svo af fingurgómunum
með silkiklút, eins og sérhver göf-
ugur maður mundi gera. — Ég verð
hér aðeins í nokkra mánuði, mælti
hann, — en ef lítilsháttar virðing-
arvottur frá minni hendi mundi
friða yðar góðu frú, þá er minn
heiðurinn. Hann losaði útflúraða
gullstjörnu af frakkahorninu og
fleygði henni niður til veitinga-
mannsins.
Hann varð rauður eins og hrúta-
ber: — Ég get nú ekki borið á móti
því, að hún er mikið fremur hrifin
af skarti, en þetta er ofrausn fyrir
hálfan poka af rófum.... Og það
fannst mér nú satt að segja líka.
Skipherra hló við. — Sei sei, góð-
urinn minn. Þetta eru nauðasamn-
ingar frá yðar hendi, og þér eigið
skilið góða borgun fyrir. Hann
hneigði sig til okkar í kveðjuskyni,
snerist á hæli og hvarf inn í klefa
sinn.
Veitingamaðurinn sneri við upp
götuna, léttur í spori. Þessi storm-
ur hefir vissulega blásið mér til
góðs. Kerling mín verður áreiðan-
lega glaðtýruleg yfir þessari gjöf,
enda er þetta miklu merkilegra
heldur en ríkisdalur járnsmiðsins
nær sem er.
Árið 1897 var hátíðarárið, seinna
hátíðarárið, eins og þið munið, og
það var heilmikið um að vera á
Fögruvöllum, svo við veittum
draugaskipinu ekki sérstaka at-
hygli, enda er það ekki venja hér,
að skipta sér af því, sem mönnum
kemur ekki við. Veitingamaðurinn
sá leigjanda sinn nokkrum sinnum,
er hann var að hirða um akurinn,
og gaf sér tíma til þess að spjalla
við hann, og kona hans bar stjörn-
una við kirkju á hverjum sunnu-
degi. Við höfðum náttúrlega aldrei
mikið samneyti við þessa náunga,
nema einn fábjáni, sem var í þorp-
inu, og hann þekkti ekki einu sinni
sundur menn og vofur, þlessað
flónið. Einn af hátíðisdögunum
hafði einhver haft orð á því við