Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 50

44
D VÖL
hurðinni og draga slána fyrir. Það
var engu líkara en tvö þrjú kú-
gildi af draugum lægju á hurðinni
að utan, og vildu fá að komazt í
húsaskjólið, svona var hvinurinn i
veðrinu.
— Þetta er nú meiri stormurinn,
sagði veitingamaðurinn um leið og
hann hellti í glasið mitt. Ég hefi
heyrt, að það hafi fokið reykháfar
af tveimur húsum í kvöld.
— Það er einkennilegt, hvað þeir
eru veðurglöggir, þessir sjómenn,
sagði ég. Þegar herra Barthólimeus
sagði okkur, að hann mundi leggja
af stað í kvöld, þá datt mér í hug,
að það þyrfti meira en smálítið
golugjálfur til þess að fleyta skút-
unni hans alla leið til sjávar; en
þetta er líka meira en smágjálfuT,
a’ tarna.
— Satt er það, mælti veitinga-
maðurinn, hann leggur á djúpið í
kvöld; og það get ég sagt þér, að
þótt hann gyldi laglega leigu fyrir
akurblettinn, þá er ég ekki viss um,
að það sé neinn missir í honum
fyrir okkur Fögruvalla-menn. Ég er
á móti því, að okkar heimafólk sé
að drekka útlend vín, í stað þess
að neyta þess, sem við höfum á
boðstólum hér heima fyrir.
— Þú átt nú ekki annað eins
romm og rommið hans Bartholime-
usar, sagði ég ertnislega.
Blóðið steig honum til höfuðs-
ins, og ég varð hálfsmeykur, en
hann jafnaði sig.
— Ef að þú hefir komið hingað
niður eftir, Jón Símonarson, í þessu
óveðri, til þess að fara hér með
staðlausa stafi, þá hefðir þú betur
setið heima.
Ég varð auðvitað að milda karl-
inn og hæla romminu hans, og ég
veit að Sankti-Pétur telur það ekki
mér til úttektar, þótt ég leiddist til
að sverja við sáluhjálp mína, að
rommið hans væri betra en romm
skipherrans míns. En þvílíkt romm
hefir aðeins seytlað um tunguræt-
ur tveggja dauðlegra manna, sálu-
sorgarans okkar og mínar. En að
lokum tókst mér að gera hann
góðan, og meira að segja fékk ég
hann til að opna, eina af sínum
spari-rommflöskum til þess að við
gætum fyllilega sannfært sjálfa
okkur. En þegar við lyftum glösun-
um til að skála fyrir ágæti þessa
drykkjar, þá litum við forviða hvor
á annan og létum síðan glösin á
borðið aftur, óhreyfð. Veðurhljóðið
hafði breytzt. Stormurinn hafði
ýlfrað eins og óðir hundar, en nú
heyrðist þýður söngur og mjúkir
tónar, líkt og hópur af englum
væri að syngja.
—- Það er þó vænti ég ekki hún
Marta gamla, sagði veitingamað-
urinn. Hann átti við langömmu-
systur sína, er „hélt til“ uppi í
kvistherberginu.
Við þutum að dyrunum og opn-
uðum þær. Stormurinn þreif hurð-
ina úr höndum okkaT, og hand-
fangið gekk á kaf í steinvegginn,
er hún þeyttist opin. En uppi yfir
höfðum okkar skreið skipið áfram
með hálfrifuðum seglum. Það var