Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 57

dvöl
sí
Forlagatriiariiiaðiiriim
Eftir Mikliail Lurinontow
Ég dvaldi eitt sinn í hálfan mán-
u5 með Kósakkaherdeild á austur-
landamærunum. Þar i nágrenninu
hafði stórskotaliðssveit ein bæki-
stöðvar sínar, og yfirmenn her-
deildanna heimsóttu oft hvorir
aðra og sátu saman að spilum.
Eitt sinn er við vorum staddir hjá
L. deildarforingja, urðum við
þreyttir á spilamennskunni, fleygð-
um frá okkur spilunum og fórum
að skeggræða.
Samræðurnar urðu fremur
skemmtilegar, aldrei þessu vant.
Talið barst að forlagakenningu
Múhameðstrúarmanna, sem halda
Því fram, að líf hvers einstaklings
sé skráð og ákveðið í himnaríki.
Allir höfðum við einhverja sögu að
segja með þessu eða á móti.
„Ekkert af þessu er þó fullkomin
sönnun,“ sagði deildarforinginn.
„Enginn ykkar var viðstaddur þá
uierkilegu atburði, sem þið notið
til sönnunar máli ykkar.“
„Að vísu er það svo. En atburð-
irnir byggjast á frásögnum fólks,
sem er hafið yfir allar efasemdir.“
„hetta er allt saman þýðingar-
iaust skraf“, sagði einn. „Þið talið
uhi óskeikult fólk, en hver hefir
séð listann yfir dauðadag okkar
hjá Allah? Auk þess — ef allt er
fyrirfram ákveðið — hvaða tilgang
hefir þá lífið? Hvers vegna er okk-
ur gefinn viljakraftur, skynsemi til
þess að velja og hafna? Hví þá ekki
hreinlega að lifa og leika sér eins
og skepnurnar og deyja síðan?“
Foringi einn, sem setið hafði af-
síðis, án þess að láta á sér bera,
stóð nú á fætur og gekk til okkar.
Hann var serbneskur að uppruna,
eins og nafn hans bar með sér.
Gregory Vulitch var hár vexti
og dökkur yfirlitum. Hann var vel
farinn í andliti, en kuldalegt bros
lék oft um varir hans. Hann var
dulur í skapi og talaði aldrei um
einkamál sín við félaga sína. Víns
neytti hann í hófi og gaf sig ekki
að hinum snotru Kósakkayngis-
meyjum. Gárungarnir skröfuðu um
það sín á mílli, að kona deildar-
foringjans renndi til hans hýru
auga, en Vulitch varð hinn versti,
ef hann heyrði nokkuð í þá átt.
Spilafýsn var eina ástríðaVulitch.
Við græna, flókaklædda borðið
gleymdi hann öllu. Hann tapaði
oftast nær, en það virtist aðeins
gera hann ásæknari. Eitt sinn
hafði hann setið við spil í herbúð-
unum og var mjög í gróða. Svo stóð
á, að hann var að gefa, þegar her-
lúðurinn gall.Hermennirnir spruttu
á fætur, hnepptu að sér einkennis-
búningunum, gripu byssur sínar og
L