Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 59

dvöl
53
svipinn. Ég hefi tekið eftir því sjálf-
ur, og ýmsir gamlir hermenn hafa
sagt mér það sama, að þegar snögg-
ur dauðdagi nálgist einhvern
®ann, þá falli einhver dularfullur
skuggi á svip hans, boðberi hins
óumflýjanlega hlutskiptis, — eitt-
hvað, sem ekki verður skýrt með
orðum, og þeir einir skilja, sem
hafa séð.
„Innan skamms munuð þér
heyja“, sagði ég aðvarandi.
„Ef til vill, og ef til vill ekki.“
Síðan sneri hann sér að deildar-
foringjanum.
„Er þessi skammbyssa hlaðin?“
sagði hann.
Það kom vandræðasvipur á for-
ingjann. Hann sagðist ekki geta
fullyrt um það, hvorki til né frá.
„Nú er nóg komið, Vulitch,“ sagði
einn úr hópnum. „Auðvitað er hún
hlaðin. Hún hékk rétt við höfðalag
foringjans. Hættu þessari vitleysu
fnaður!“
„Já, það er nú meiri vitleysan!“
sagði annar.
„Ég veðja fimmtíu á móti einum
að hún sé ekki hlaðin“, kallaði sá
Þriðji.
hað var gengið frá þessu nýja
veðmáli.
Mér var nú farið að líða hálfilla.
„Svona drengir", sagði ég. „Nú
iátum við byssuna á sinn stað og
förum að sofa“.
„Já, alveg rétt, hverju orði sann-
ara“, hrópuðu hinir. „Við förum að
sofa eins og góðum drengjum
sæmir“.
„Herrar mínir, má ég biðja ykkur
að sitja kyrrir“, sagði Vulitch, og
setti hlaupið á skammbyssunni upp
að gagnauganu.
„Petchorin," sagði hann við mig,
„dragðu spil“.
Ég dró eitt spil. — Ég man enn,
að það var hjartaás. Ég fleygði því
upp í loft á borðið, og um leið og
það snerti borðplötuna, tók Vulitch
í gikkinn á skammbyssunni. Það
kom enginn hvellur.
„Hamingjunni sé lof“, hrópuðum
við. „Hún var ekki hlaðin“.
„Við skulum ganga úr skugga um
það“, sagði Vulitch. Hann dró aftur
upp bóginn og helti nýju íkveikju-
púðri í pinnann. Svo miðaði hann
á húfu, sem hékk á veggnum og
tók í gikkinn. Skotið hlóp úr byss-
unni og stofan fylltist af reyk. Við
tókum húfuna niður. Kúlan hafði
farið í gegnum miðjan kollinn og
sat nú í veggnum á bak við.
Við urðum orðlausir í bili, en
Vulitch sópaði gullpeningunum í
vasa sinn og var hinn rólegasti.
Nú þurftu allir að láta í ljósi
skoðun sína á því.hvers vegna skot-
ið hefði ekki hlaupið úr byssunni
í fyrra skiptið. Ef til vill hafði pinn-
inn verið fullur af óhreinindum.
Ef til vill hafði fyrra íkveikjupúðr-
ið verið rakt og það síðara þurrt.
Engum kom til hugar, að brögð
hefðu verið í tafli, því að Vulitch
var öllum kunnur að strangasta
heiðarleik. Við höfum líka fylgzt
með hverri hreyfingu hans frá
upphafi.