Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 65

dvöl
59
Liðsforinginn benti til árinnar og
bætti við: „Hugsið ykkur, að innan
fimm mínútna liggið þið á botni
Þessa fljóts! Innan fimm mínútna!
bið hljótið þó að eiga skyldmenni!“
Valerien-fjallið drundi stöðugt.
Veiðimennirnir stóðu kyrrir og
Þöglir. Liðsforinginn skipaði fyrir
á máli sínu. Því næst flutti hann
stól sinn úr stað til að vera ekki of
nærri föngunum, er tólf menn röð-
uðu sér í tuttugu metra fjarlægð
með byssu við hlið.
Svo hélt hann áfram: „Ég gef
ykkur eina mínútu; ekki tveim
sekúndum meir. Hann stóð snögg-
fuga á fætur, gekk til Frakkanna
tveggja. Tók í handlegg Morissot,
dró hann til hliðar og mælti í hálf-
um hljóðum: „Fljótt, inngangsorð-
ið- Félagi þinn veit ekkert; ég læzt
hafa mildazt".
Morissot svaraði engu.
Þá leiddi hann Sauvage burt og
spurði sömu spurningar.
Sauvage þagði.
Aftur stóðu þeir hlið við hlið.
Liðsforinginn skipaði fyrir. Her-
mennirnir lyftu byssum sínum.
Morissot varð af tilviljun litið á
netapokann, þar sem hann lá í
grasinu í nokkurra skrefa fjarlægð.
Sólin glitraði á hreistur fiskanna,
er sprikluðu enn. Morissot varð
skyndilega óstyrkur. Hann gat ekki
Varizt því, að augun fylltust tárum.
Hann stamaði: „Vertu sæll,
Sauvage."
„Vertu sæll, Morissot".
Og þeir tókust í hendur, titr-
andi frá hvirfli til ilja.
Liðsforinginn hrópaði: „Skjótið!"
Skotin tólf runnu saman.
Sauvage féll á grúfu. Morissot, er
var stærri, riðaði, skjögraði og valt
síðan þvert yfir félaga sinn með
andlitið mót himni. Blóðdreggjar
vætluðu gegnum treyju hans, þar
sem hún var sundur tætt yfir
hjartastað.
Liðsforinginn gaf nýjar skip-
anir.
Hermennirnir dreifðust, komu
síðan aftur með snæri og steina,
er þeir bundu við fætur hinna
skotnu. Því næst báru þeir þá fram
á fljótsbakkann.
Valérien-fjallið linnti ekki látum
og var nú þakið reykjarmekki.
Tveir hermenn tóku um höfuð og
fætur Morissot; aðrir tveir tóku
Sauvage. Líkunum var sveiflað
kröftuglega, því næst kastað. Þau
mynduðu boga, féllu síðan upprétt
í fljótið, því að steinarnir drógu
fæturna á undan.
Vatnið skvettist upp, ólgaði og
freyddi og kyrrðist síðan, en ofur-
smáar öldur bárust upp að bökkum
árinnar.
Agnarlítið blóð flaut ofan á
vatninu.
Liðsforinginn, sem jafnan var
hinn rólegasti, mætli í hálfum
hljóðum: „Næst er það fiskarnir.“
Svo sneri hann heim til hússins.
Hann kom allt í einu auga á
fiskpokann í grasinu, tók hann upp,