Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 67

dvöl
61
mönnum œtíð þykja vænt um kveðskap
Jóns Þorleifssonar, og kunna að meta
hann að verðleikum.
Skugginn.
Sé ég að' úti, oft þá húmið dregur
yfir jörð og tunglið kemur við,
er þá skuggi ætíð mér við hlið,
og okkar beggja er einn og sami
vegur.
Og aldrei kemst ég undan skugga
mínum,
sífellt ertu á aðra hlið mér, álfur!
Ætli ég sé þá ekki skuggi sjálfur,
og líf mitt áþekkt ljósbreytingum
þínum?
En þó held ég að þokan líði frá
þegar skugga hætti ég að mynda,
við þá hugsun læt ég mér þvi lynda:
Að ljóst er allt þá skugga ber ei á.
Logn og hvassviðri.
Lognið, þar sem lífið er
letimók í blóma sinum,
er varla i draumi veit af sér,
vil ég reka úr huga mínum.
En logn, sem kemur lífi af,
þá lífið veit af mætti sínum,
þekkir sig, og þann sem gaf-------
það vil ég eiga í huga mínum.
Hvassviðri, sem hvirflar oft
hverri værð af stöðvum sínum,
rétt til að þeyta ryki á loft,
lýma vil ég úr huga mínum.
En hvassviðri, sem hvíld veit af,
hvetur menn að störfum sínum,
°g vekur margan vilja er svaf,
vil ég eiga í huga mínum.
Vil ég forðast villustig
og vinna fáum ama.
En þó að enginn þekki mig,
það er mér rétt sama.
Eldar huldir um sig grafa.
Eldar huldir um sig grafa,
undarlega dafna þeir,
þar sem fyrrum fallið hafa
fagrir ástarneistar tveir.
Ástarneistar oft sem felast
og ekki gera nokkurt mein,
en framan að manni stundum
stelast
og streyma gegn um merg og bein.
Ef þú vissir af mér núna
og þú hefðir gætt að því,
að ljósa- þinna- logi brúna
lifir huga mínum í.
Orðinn þar að einu báli,
ekki ræð ég við það hót,
en fyndirðu snöggvast mig að máli,
mundi gefast raunabót.
Efni minna veiku vona
vakir í draumi fyrir mér;
lífið mitt og lánið svona
leikur nú í hendi þér.
Eg má þetta vona og vona,
varir engar kyssa mig.
Tíminn líður svona og svona,
sveimar andinn kring um mig.
Þú hefir ljós sem lífgað getur
líf mitt, eða slökkt það hreint.
Þetta hef ég betur og betur
bæði fundið, séð og reynt.
Því ég hef í huga mínum
helgan dóm, að gjöf frá þér.
Gættu að, hvort þú í þínum
þekkir nokkurn hlut frá mér.
Þú ert horfin, því er mér
þungt um hjartarætur,
augað mænir eftir þér
alla leið og grætur.