Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 68

62
DVÖL
Ég sá aftur sveitina mína.
Ég sá aftur sveitina mína,
hún sendi mér kveSju úr lofti bláu,
kunnugir skilja, en engir aðrir
orð, sem tala fjöllin háu.
Leiðindi.
Hjartað titrar, horfi ég á þig,
himin, eilífð, mikli geimur!
Mér er allur máttur horfinn,
Mér er orðinn leiður heimur.
Ég sá aftur sveitina mína,
söm er hún og verið hefur,
unaður frá öllum hliðum
utan að mér sig ljúfur vefur.
Ég sá aftur sveitina mína,
ég sé það líka, hún breytist ekki,
hvarvetna mér heilsar fólkið
og hundarnir líka, sem ég þekki.
Pagra sé ég sveitina mína,
sér er hver fjöldinn, ég er hissa.
Blika mér eins og blóm á móti
blíðar varir til að kyssa.
Sannast það um sveitina mína:
Seint munu gleymast tryggðir
fornar;
heilsa mér bæði fjöllin fríðu
og fjörðurinn langi, er trauðla
þornar.
Meðan hauðrið heldur fjöllum
og helzt við sær í firðinum langa,
veittu sem flestum yndi og unað,
af þér skal ei bleSsun ganga.
Ástin.
Ástin hefir lífinu lagt
líkn, sem allar raunir bætir,
enginn getur með orðum sagt,
hvað ógnarlega sætt hún kætir.
Ástin tíðum snarlega snýst,
sníður blómin upp og rætir,
enginn getur með orðum lýst,
hvað ógnarlega sárt hún grætir.
Ég vil losast, ég vil fara,
ég vil kanna endaleysi.
Ég vil ekki eyða nóttum
í þér lengur, jarðarhreysi.
Hjartað titrar, horfi ég til þín,
heilög ást! Þú fær svo á mig.
Viltu ekki að mér gæta?
Út af lífinu vil ég sjá þig.
VaSið.
Ofur fátt til yndis ber,
ekki er hugurinn glaður,
í straumi lífsins eg því er
enginn vatnamaður.
Hvort ég lognast landi aö,
löngu ráðaþrotinn,
hef ég ei vit á, hann veit það,
sem hittir fyrir mig brotin.
Hugboð.
Einhvern veginn yfrið fljótt
undarlega renna tíðir.
Það er komin næstum nótt
og nokkuð orðið dimmt um síðir.
Einhvern veginn yfrið hljótt
að mér berast leiðar fréttir,
að dauðans bráðum nálgist nótt,
og nóg sé þó að starfa eftir.
Stökur.
Áraskiptin eru mér
einhver vökudraumur,
tíminn því á iði er
undarlega naumur.
Ástin er bæði sæt og sár,
suma lífgar, aðra deyðir.
Viljirðu forðast vöku og tár,
varastu hennar tæpu leiðir.
Temdu gæfu, taumnum halt,
teygðu hráskinns ólina;
gláptu þar á glysið allt,
en gleyptu ekki sólina.