Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 79

dvöl
73
var í Yalta. En hann komst ekki
jafn auðveldlega frá því og þessi.
Ég var að fara upp í sporvagn, og
rétt í því. .. .“
Kolya talaði hátt og greinilega,
svo að þeir, er sátu umhverfis, gætu
heyrt til sín.
„Ég var að fara upp í sporvagn,
og rétt í því....“
Aldurhniginn emtaættismaður, er
sat við hina hlið Lizocku, laut að
henni brosandi og mælti:
„Það er leiðinlegt, að það skuli
ekki vera neinir sporvagnar í
Yalta.“
Samferðafólkið brosti illkvittnis-
lega, og erfiðismaðurinn hló við.
Kolya laut höfði og fór að hneppa
að sér frakkanum.
„Það var ekki sporvagn, heldur
hérna, hvað er það nú kallað. .. . “
„Loftbelgur,“ kom utan úr horni.
Lizocka hló svo undir tók í vagn-
inum. Kolya reyndi að brosa, og
sagði í vandræðalegum tón:
„Já auðvitað. Ætli að þið stingið
ekki næst upp á því, að það hafi
verið kafbátur. . . . Ég var að fara
UPP í póstvagninn, og þessi náungi
gaf mér hrottalegt olnbogaskot.
Ætlið þér ekki að biðja fyrirgefn-
ingar? sagði ég. Nei, dettur það ekki
i hug! Dettur yður það ekki til hug-
ar? Nei, ekki til hjartans hugar.
Jæja, sagði ég; svo tók ég hann og
kastaði honum beint út um glugg-
ann, út á gangstéttina. En þeir
kröfðust þess að fá tólf rúblur í
skaðabætur fyrir glerið, ha, ha, ha.“
hað varð vandræðaleg þögn.
Feitur farandsali, er sat and-
spænis Kolya, tók að ræskja sig,
svo laut hann áfram og spýtti á
aðra af hinum gljáandi tám á nýju
skónum hans Kolya.
Lizocka tók eftir þessu, og hún
sá, að Kolya hafði orðið þess var.
Kolya sá, að hún hafði veitt þessu
eftirtekt, en í stað þess að krefjast
afsökunar, beygði hann fæturna
undir sætið og hóf máls á nýjan
leik, með beiskri röddu.
„Það var líka dálítið einkenni-
legt, sem kom fyrir mig. .. .“
„Við erum komin alla leið,“ sagði
Lizocka og stökk á fætur. „Við
verðum að hraða okkur.“
Þau gengu álút og þegjandi á-
leiðis til leikhússins. Það var rign-
ing. Kolya var fullur sárrar gremju
yfir þessari leikhússferð, skónum
sínum, Lizocku og sjálfum sér; en
gramastur var hann sjálfum sér,
þegar til alls kom.
Allt í einu heyrðu þau hratt fóta-
tak að baki sér.
Erfiðismaðurinn, er hafði vakið
eftirtekt þeirra í vagninum, var
kominn á hlið við þau. Hann gekk
fast upp að þeim, og með fyrirlitn-
ingarsvip stakk hann fingri í kinn-
ina á Kolya.
„Það er hvorki í þér blóð né
mergur, ræfillinn þinn. Af hverju
gafstu honum ekki ærlega á hann?
Þú ert bara mömmudrengur og
pelabarn."
Hann dæsti við og hvarf út í
myrkrið.
Ofurmagn lítilsvirðingarinnar