Dvöl - 01.07.1941, Blaðsíða 33

DVÖL
191
'Tdertu þíg pál
(Eftir vestfirzkri aögn)
Sftir Quðmund ‘fnga
I.
Barning þeir fengu á leið til lands,
— lítið hver stund þá bar —
sextugur karl og sonur hans,
sveinn, er í æsku var.
Dorguðu frammi færum tveim
feðgar um næturskeið,
tóku með degi á höndum heím
harðsótta leið.
Perðin var stríð og föngin smá
fyrir þá vöku og önn.
Mótvindur þungur marki frá
margfaldar hverja spönn.
Heyrðist þó ekkert æðrumál
út yfir herpta vör.
Hert var um aldir sjómanns sál
sömu við kjör.
Sveinninn tók mjög að þreytast þó,
þungan á móti blés,
árum var spyrnt í sama sjó,
seinróið undir nes.
Vissi hann eftir enn til lands
ófarna stundar leið.
Linari gerðust handtök hans,
hægara skreið.
,,Ertu nú lúinn?“ karlinn kvað.
Kynlega hinum brá.
Óvenjulegt var ávarp það.
Undrandi sagði hann: „Já.“
— Yfir hann skall sem ólag svalt
öldungsins vörum frá
andsvarið hart, en hreint ogsnjallt:
„Hertu þig þá!“
II.
Erfiðum hag við fjörð og fjöll
fóstraðist andi knár.
Þar hefir barið ætt þín öll
andbyr í þúsund ár.
Hugsun og manndóm hærra bar
hvildum og nautnaþrá.
Kjörorðið hæst í huga var:
Hertu þig þá!
Virðist þér einatt æfin hörð,
erfiði nóg að fá,
seintæk og rýr hin seiga jörð,
sjóferðin aflasmá.
Flý þó ei tún né fiskiver.
Finn þú, ef reynir á,
heróp þíns lífs í hjarta þér:
Hertu þig þá!
en auðvitað hafði hann ekki kom-
izt hjá því að læra þess háttar
yfir í Ameríku. Ef Lavst Eiríksson
hefði haldið áfram að grafa kalk-
leir með gamla laginu, hefði hann
haft nóg í námunni, það sem eftir
var æfinnar.
Jæja, gullneminn var á bak og
burt einn góðan veðurdag. Hann
hafði læðst á brott, hægt og hljóð-
lega með pj áturskistuna og stóru
grafvélarnar sínar. Hann var far-
inn aftur til Bandaríkjanna, til
hinna víðlendu slétta og hinna ó-
endanlegu skóga.
Þorpsbúar fréttu ekkert af hon-
um framar.