Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 6

244
DVÖL
„Það mun ég líka gera,“ sagði
fjandinn, „þegar þau hafa sannað,
að þau geta gert eitthvað, sem þú
vilt ekki að þau geri.“
„Þú mátt vel treysta því, sem ég
segi,“ sagði drottinn.
„Auðvitað," sagði fjandinn, en
hann tók samt ekki ofan.
„Ég hefi sagt þeim, að þau megi
ekki eta af skilningstrénu," sagði
drottinn.
„Það er gott,“ sagði fjandinn,
„það eru þau beztu meðmæli, sem
eplin geta fengið.“
Það leið heldur ekki á löngu þar
til Adam og Eva fóru að eta af
eplunum — og þaðan stafar öll
sú tannpína, sem til er í heiminum
enn þann dag í dag. Því miður
fengu mennirnir þar þann fylgi-
fisk, sem enginn tannlæknir getur
losað þá við. Þeir lærðu. nýtt orð.
Sjáið til! Þegar englarnir sáu eitt-
hvað verulega fallegt, sem þeir
urðu glaðir og þakklátir fyrir, sögðu
þeir ævinlega: „Þetta er þitt.“ Þeir
áttu auðvitað við, að drottinn ætti
það, og það var líka rétt hjá engl-
unum, því að drottinn átti alla
hluti — í þá daga. En nú heyrðist
rödd í garðinum, sem sagði:
„Þetta er mitt.“
Það var rödd fjandans.
Svo fór Adam til drottins og
sagði:
„Allt þetta átt þú. Mig langar til
þess að eiga eitthvað sjálfur."
„Jæja,“ sagði drottinn, „nú fer
þú fram á það, sem mér gezt illa
að, en ég hefi nú sjálfur skapað
þig þannig. Ég hefi skapað þig eftir
minni mynd, og þess vegna er það
sanngjarnt, að þú eigir líka eitt-
hvað sjálfur.“
Það er eftirtektarvert, að drott-
inn sneiddi hjá að nota þetta ljóta
orð, „mitt“. Svo hringdi hann á
voldugan engil og sagði við hann:
„Utan við girðinguna er stórt
svæði, sem ekki verður notað.“ Það
var jörðin. „Vísaðu manninum
þangað og segðu við hann: Þetta
er þitt, sagði drottinn.“
„Þetta er þitt“ var nú hið heil-
aga orð. Það var tilbeiösla, það var
lofsöngur. í lofsöng og tilbeiðslu
var manninum gefin jörðin. Nú
kveður við annan tón. Sjáið til!
Svona er drottinn. Hann er ekki
ósanngjarn, og hann fyrirbauð
mönnunum ekki að snúa við og
hvíla sig í Paradís, þegar þeir höfðu
unnið sig þreytta á jörðunni. En
þarna við hliðið fór allt út um
þúfur, því að um leið og Adam var
kominn út fyrir, hrópaði hann:
„Þetta hérna á ég sjálfur. Það
er mitt.“
Það var leiðinlegt, að hann
skyldi undir eins koma svona djöf-
ullega fram. En verst var að hann
lenti í ósátt við engilinn. Það er nú
svona, að fólk, sem ekki talar sama
tungumál, tortryggir oft hvað ann-
að og er fljótt til að snúa út skrápn-
um og hafa í hótunum.
„Það er alls ekki mitt,“ sagði eng-
illinn, „það er þitt.“
Hann átti við drottinn.