Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 39

DVÖL
269
vann sem sagt fimmtíu þúsund, og
sú upphæð var stór auður í augum
annars eins ölmusumanns og hann
var.
Hann var margar vikur að ná
sér. Svo ákvað hann að gerast jarð-
eigandi. Hann ætlaði að stinga upp
í sögusmettin með því að gera það,
sem honum hafði aldrei komið til
hugar, þrátt fyrir sitt alkunna hug-
myndaflug. Hann skyldi kaupa
jörð.
Hann rifjaði upp í huganum allar
þær jarðir, sem hann hafði skoðað,
og ákvað að lokum að kaupa Akur.
Það, sem fyrst og fremst réði þess-
ari ákvörðun, var heimasætan og
kökurnar, sem gamla konan bak-
aði. Hann ætlaði að fela tengda-
föður sínum rekstur búsins og lifa
áhyggjulausu lífi, njóta ástar Zildu
og matreiðslukunnáttu tengdamóð-
ur sinnar.
Hann skrifaði Moreira og til-
kynnti honum, að hann væri vænt-
anlegur til þess að gera út um
kaupin.
Þegar bréf þetta var rifið upp
á Akri, heyrðust þar bæði reiðiösk-
ur og hefndarkurr.
„Loksins er komið að skuldadög-
unum,“ hrópaði gamli maðurinn.
„Fantinum hafa fallið kræsing-
arnar bærilega, og ætlar að koma
aftur eftir meiru. Og nú skal ég
sannarlega bæta honum matar-
lystina, sjáið þið bara til!“ Hann
neri saman höndunum við tilhugs-
unina um hefnd.
Ofurlítill vonargeisli brauzt inn
í myrkrið í hjarta Zildu. í sál henn.
ar var niðadimm nótt, en tunglið
kom allt í einu upp í mynd orð-
anna:
„Hver veit....“
En hún þorði ekkert að segja af
ótta við föður sinn og bróður, sem
voru að bollaleggja hræðilega
hefnd. Hún vonaði af innsta hjart-
ans grunni, að þarna myndi ske
kraftaverk, og hún kveikti aftur á
kertinu hans heilaga Anthonys.
Svo rann hinn mikli dagur upp.
Trancoso kom ríðandi á Rosilho
og hélt honum til eftir mætti.
Moreira kom út til þess að fagna
honum, en hélt höndunum fyrir
aftan bak. Hinn tungumjúki svik-
ari byrjaði á hjartnæmri kveðju,
áður en hann var kominn af baki.
„Sælir og blessaðir, kæri Mor-
eira! Loksins er þá sá langþráði
dagur runninn upp. Ég er reiðu-
búinn að taka við jörðinni þegar í
stað.“
Moreira titraði allur. Hann beið
þess, að þorparinn færi af baki.
Trancoso sleppti taumunum, steig
af baki og kom brosandi á móti
honum með útbreiddan faðminn.
Þá dró gamli maðurinn ferlega
hnútasvipu undan kápunni sinni
og réðist á hann.
„Svo þú vilt kaupa jörð, ha?
Hérna færðu það sem þér hæfir,
þjófur!“ og höggin dundu á hon-
um.
Unga manninum kom þessi
skyndilega árás mjög á óvænt.
Hann þaut til hestsins og stökk á