Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 41
OVÖL
271
§agan af $eidjn
Eftir Eduai'il Domvcs Dokkcr
Jón Helgason þýddi
Faðir Seidju átti einn uxa, sem
hann beitti fyrir plóginn á akrin-
um. Hann var ekki mönnum sinn-
andi og mælti ekki orð frá vörum í
marga daga, þegar héraðsstjórinn
í Parang-Kúdjang lét taka hann
af honum. Voryrkjurnar fóru í
hönd, og hann þóttist sjá fram á,
að hrísgrjónaakurinn yrði ekki bú-
inn til sáningar í tæka tið; engin
uppskera myndi fást, og korn-
skemman standa tóm. Hann kveið
því, að konan sín myndi engin hrís-
grjón hafa, né Seidja litli, sem enn
var barn að aldri, né litlu bræð-
ur hans og systur. Héraðsstjór-
inn myndi kæra hann fyrir fylkis-
stjóranum, ef treglega gengi að
greiða landskuldina. Að lögum lá
þung refsing við slíkum vanskilum.
Faðir Seidju tók þá rýting, er
hann hafði þegið í arf eftir föður
sinn. Hann var mjög fallegur, blað-
ið silfri smeitt og silfurskjöldur á
skaftinu. Hann bjó för sina og
seldi Kínverja í höfuðborginni rýt-
inginn og kom aftur með tutt-
ugu og fjögur gyllini. Fyrir það fé
keypti hann uxa.
Seidja var sjö ára, þegar hér var
komið sögu. Hann gerðist mikill
vinur nýja uxans. Það var hugð-
næmt að sjá drenginn vappa
kringum hann, eins hænd og
skepnan var að honum, og gefa
honum að éta. Þessi rammefldi uxi
laut tröllauknum hausnum til
jarðar eða sveigði hálsinn til hægri
eða vinstri að vild barnsins. Svo
vel skildu þeir hvor annan, Seidja
litli og nýi uxinn. Það var líka eins
og uxinn færðist allur í aukana, ef
drengurinn kallaði til hans hvatn-
ingarorð, þegar hann vagaði eftir
djúpum plógförunum og plógur-
inn bylti seigum leirnum. Af mestu
þægð þræddi uxinn plógfarið út í
yzta jaðar akursins, svo að hverj-
um þumlungi sáðlandsins var bylt.
Þar sneri hann við í plógfarið, sem
hann skyldi ganga til baka. Væri
litið yfir akurinn, var svo að sjá
sem tröllaukin hrífa hefði verið
dregin yfir hann.
Á næstu grösum átti faðir Adin-
du akur. Feður þeirra höfðu keypt
því, að þau skyldu giftast síðar,
börnin þeirra. Bræður hennar
komu oft út að akurmörkunum,
þegar faðir Seidju var að plægja.
Þá kölluðust strákarnir glaðlega á
og báru lof á uxana sína; þeir voru
svo sterkir og þægir og sporviljugir.
En ég held, að uxi Seidju hafi verið
öðrum betri — ef til vill vegna
þess, að eigandi hans var öðrum