Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 48
illa fer að enda þér,
ofvel hefi ég þegið.
Það er ei þar með búið:
þú hefir öllum snúið
mér, svo rœkalls rúið
rakst mitt vit á flótta.
Síðan öðrum ótta
af mér bauð bauð bauð,
af mér bauð; ég arma gauð
öllum sýndi þótta.
bruggið sinna maka,
fyrir herrans hjálp og ráð
hún mun aldrei saka.
Þó mitt hjarta þryti á ný,
og þorna loksins tœki,
hver veit nema ég fsland í
annað hjarta sœki.
Jeg hefi fengið jómfrú byr,
jafnan, hœgan, blíðan,
engan svo ég átti fyr
œskilega þýðan.
Bœði skenti’ og barði,
blót og klám ei sparði;
öldin á mig starði,
óðann vera sögðu,
fœstir þar um þögðu;
asna-par par þar,
asna-par, þeir inna, var
og ótal slíkt til sögðu.
Þú skallt öðrum ekki
oftar sýna hrekki;
þitt ég núna þekki
þel og hórusinni,
— flagð í fögru skinni!
Þú dirfðir þig þig þig,
þú dirfðir þig að drepa mig
með drykkjar illsku þinni.
Svei þér bytta bjóra,
bönnuð dreggjar-hóra
fáðu fallið stóra,
fryggðar eiturhola.
Þú skallt dauðann þola!
straffið þá þá þá,
straffið þá ég strax legg á,
og steyti þig í mola.
Á siglingu til íslands 1766
Akurinn hef ég yrkt og sáð,
aðrir gróðann taka;
hyggjan orðin því er pjáö
þungum vagni að aka.
Heims vill lukka byrla bráð
Náttúran er söm að sjá,
scekist skipa vegur
leiðarsteinninn fjöllum frá
flaust að landi dregur.
Allar skepnur yndishót
inna að mínu geði,
höfrungarnir hlaupa á mót,
hefja dans og gleði.
Landsins fugl um fiska tún
finnur hrelling öngva.
heldur mót oss hafs á brún
hefja kvak og söngva.
Skipurum nóttin birtu bjó,
brá ei vanda sínum;
Hekla lýsti langt um sjó
laukafáki mínum.
Hátt í lofti, hvergi kyr
hygg ég Ijósin brynni;
svoddan kveðju’ ég fékk ei fyr
á fósturjörðu minni.
Útlenzkur magi í íslenzkum búk.
Ef þú étur ekki smér,
eða það sem matur er,
dugur allur drepst í þér,
danskur íslendingur!
Hafðu salt og hafra-saup,
en hákarls kaup
herða tœr og fingur.