Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 52

290
D VÖL
sofandi maður i martroð. Það greip
mig einhver ósjálfráður ótti um
hana, og ég ákvað að fara til henn-
ar. Ég gat ekki staðið á fætur og
skreið því áfram á höndum og fót-
um. Þótt ég hefði átt mestu auðæfi
veraldarinnar, hefði ég viljað gefa
þau fyrir að geta nefnt nafn henn-
ar. En hvað hét hún? Mér kom það
fyrst í hug, eftir að við höfðum
kysszt, að ég vissi hvorki nafn
hennar né neitt annað um hana.
Hún var ein af farþegunum, sem
höfðu verið á skipinu, sem fórst.
Ég var það líka. Hún gat því varla
vitað fullt nafn mitt, nema ef
gjaldkerinn eða þjónninn hefði
sagt henni það. Jæja, ég skyldi
spyrja hana gaumgæfilega að
þessu, þegar ég kæmi til hennar.
En skyldi ég nokkru sinni komast
þangað? Það tók mig margar mín-
útur að komast að kistunni. Skip-
brotsmennirnir lágu í dvala eða
öngviti, algerlega hreyfingarlausir.
Ég undraðist, að matsveinninn
skyldi líka vera sofnaður. Mig
svimaði af áreynslunni. Ég hneig
út af og lá góða stund hreyfingar-
laus, þar til ég hafði jafnað mig
svo, að ég gat haldið áfram.
Ég heyrði hvísl. Það var röddin
hennar. Ég lyfti höfðinu upp, svo
að ég sá yfir kistuna.
„Ástin min! Bíddu einn dag enn
vegna stúlkunnar, sem elskar þig“.
Hægt og hljóðlega drógst ég upp
á kistuna. Kraftar mínir uxu við
æsinginn, sem ég var kominn í.
Ég gægðist niður. Stúlkan sat og
hélt öðrum handleggnum um háls
matsveinsins. Hár hennar féll laust
niður yfir andlit hans. í tunglstairt-
unni sá ég, að hinn hræðilegi
hrammur hans var lagður um
herðar hennar.
„Bíddu einn dag enn mín vegna,
ástin mín,“ heyrði ég hana hvísla.
Svo smokraði hún sér úr örmum
hans og skreið í áttina til mín.
Ég beið eftir henni. Mig langaði
mest til að grípa hana og kasta mér
í sjóinn með hana. Löngunin, ofs-
inn og hatrið hefðu sennilega gefið
mér styrk til þess.
„Daðursdrós!“ hvæsti ég. „Ég sá
þig kyssa hollenzka djöfulinn. Ég
heyrði hvert orð, sem þú sagðir við
hann.“ Blóðið steig mér til höfuðs,
og ég hneig máttvana niður.
Hún skreið til mín og lagði hand-
legginn um mig. Ég taeit hana.
„Farðu,“ stundi ég veikum rómi,
„farðu!“
Nú sá ég fyrstu dagskímuna
fjarst úti við sjóndeildarhringinn.
Ég var sanfærður um, að þessi ný-
lifnaði dagur myndi tainda enda
á mitt vesala líf.
„Ég varð að gera þetta,“ heyrði
ég hana hvísla rétt við eyrað á
mér. „Hollendingurinn hefði drepið
einhvern ykkar fyrir viku síðan,
ef ég hefði ekki þótzt elska hann,
til þess að bjarga lífi ykkar. Ég tók
hnífinn frá honum, meðan hann
hafði krafta til þess að beita hon-
um, og kastaði honum í sjóinn.“
„Þú lýgur,“ hvæsti ég. „Griggs
vildi deyja til þess að bjarga okkur
frá hungurdauða.“
„Já, en ég vakti lífslöngun hans
með kossum mínum.“
„Kvensnift!“
Mig langaði til að æpa hátt, en
rödd mín varð aðeins stuna. Hún
hafði lagt höfuð mitt í kjöltu sína.
Þannig lá ég hjálparvana og horfði
upp í andlit hennar.
Ég fylltist vonzku og reyndi að
kalla á hjálp.
„Jinks,“ stundi ég, „Jinks!“
„Jinks gerir ekkert fyrir þig,“
sagði hún. „Ég hefi keypt hann til
þess með kossum mínum. Ég hefi
mútað öllum, sem eru á flekanum,