Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 59

D VÖL
297
strákarnir myndu kalla hann
„aumingja“.
Hann vildi vera einn, en sá þá,
að skólastjórinn hafði náð honum
og gekk við hlið hans.
„Hvernig þóttu þér skuggamynd-
irnar og fyrirlesturinn?“ spurði
skólastjórinn.
„Gott,“ sagði Stefán fálega.
Skólastjórinn var vanur þessum
stuttu, áhugalausu umsögnum hjá
drengjunum, svo að hann hélt á-
fram:
„Heldurðu ekki, að þú verðir upp
með þér, þegar sá dagur kemur, að
þú verður einn af hraustu námu-
mönnunum okkar, drengur minn?“
Það hefðu verið alltof mikil láta-
læti að játa þessu, svo að Stefán
yppti aðeins öxlum.
Skólastjórinn hélt, að þetta staf-
aði af lítillæti og hélt því áfram:
„Það er gott lífsstarf, sem maður
getur verið stoltur af, drengur
minn.“
Hin mikla tilætlunarsemi skóla-
stjórans um hugrekki hjá öðrum,
snart drenginn illa. Það var næsta
auðvelt fyrir skólastjórann að tala
svona. Hann þyrfti aldrei að vinna
í námu. Orð hans rifu Stefán upp
úr hans venjulegu hlédrægni. And-
úð hans var áköf og heit, þótt orð
hans og látbragð væri hvorugt
þróttmikið:
„Ég vildi heldur gera ýmislegt
annað," svaraði hann í senn hug-
aður og hálfsmeykur.
Skólastjórinn var ekki undir
þetta búinn. Engan drengjanna
hafði áður langað til að verða ann-
að en námumaður. Hann hafði að
minnsta kosti ekki orðið þess var.
Hann leit þannig á Stefán að ætla
mátti, að hann væri ekki alls kost-
ar ánægður með þessa nýbreytni.
„Hvað vildir þú gera?“ spurði
hann vantrúaður.
Það hafði Stefán ekki hugmynd
um. Hugmyndin um staðgengil
námunnar í lífi hans hafði verið
of fjarlæg til þess. Þarna var að-
eins náman og ekkert annað. Svo
datt honum í hug skólastjórinn, er
ekki þurfti að vinna í námunni, svo
að hann sagði, án þess að hugsa
sig um:
„Ég vildi verða kennari, eins og
þér, en.... “
Skólastjórinn varð steinhissa, en
þetta vakti þó áhuga hans. Hann
hrósaði sér af því að vera raunsær
og tók þessu strax samkvæmt því.
„Þú átt við, að foreldrar þínir
hafi ekki efni á þvi að kosta
menntun þína þangað til þú ert
orðinn tvítugur?" sagði hann góð-
lega.
Stefán kinkaði kolli.
Skólastjórinn þagði nokkrar mín-
útur, Svo bætti hann við:
„Sums staðar er veitt ódýr eða
ókeypis kennsla, eins og þú veizt.
Ég skal athuga þetta fyrir þig.“
Daginn eftir kom Stefán heim
með nokkra bæklinga, sem f jolluðu
um gjafakenrislu. Móðir hans band-
aði þeim frá sér umsvifalaust.
„Þú kennari! Þú ert þesslegur!
Hvers ■ vegna skyldi þig langa til