Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 66

304
D VÖL
staður hans var þrjú hundruð míl-
ur frá sjó.
„Þessi staður verður víst ekkert
sérstakt, þegar ég er farinn. Hvern-
ig funduð þið mig?“
Peeguk hafði vaknað og hlustað
með athygli. Hann ræskti sig.
„Forustutíkin mín fann þef af
einhverju, þegar hlé varð á storm-
inum. Svo skall stormurinn á aftur
og slóð hundanna hvarf. En á
himninum skein stjarna, og ég
fylgdi henni.“
„Stjarna?“ sagði Macgregor al-
varlega.
„Já, það var ekkert annað, sem
ég gat farið eftir.“
í tjaldinu varð þögn. Peeguk
sagði ekkert meira, enda átti hann
ekki að stjórna samræðum í þessu
inni. Oomgah leit til hans og snart
brjóst sitt. Hinum síðkomna leið
vel.
„En ef engin stjarna hefði sézt,
hvað þá?“
Peeguk yppti öxlum. „Ég veit það
ekki. Kraftar mínir voru á þrot-
um.“
Maðurinn með rauða andlitið
kinkaði kolli af skilningi. „Nú skul-
uð þið eta í annað sinn, en aðeins
lítið, því það er ekki gott að offylla
tóman maga.“
„f annað sinn?“
„Já, í annað sinn síðan í gær-
kvöldi.“
Peeguk varð undrandi, en sagði
samt ekkert. En hann langaði
mikið til að vita, hvað hundunum
liði, og innan stundar spurði hann
um þá.
„Þeir eru saddir. Tjöldin standa
á bakka stöðuvatns, og undir ísnum
er fullt af silungi.“
Með morgninum reis Peeguk á
fætur og var nú orðinn hraustur
aftur. Storminum var létt og him-
inninn var heiður og blár. Sólin
skein og í skini hennar sýndist
auðnin sem útbreiddur, hvítur loð-
feldur, alsettur gimsteinum. í norð-
ur frá tjaldstaðnum lá hálfhulinn
harðspori. Það var slóðin eftir sleð-
ann.
Macgregor var hæglátur maður
og fór sínar eigin götur. Hann tal-
aði þó mikið við Peeguk þenna dag.
Sagði hann að sig vantaði veiði-
mann, og Gulhnífungar væru til
lítils gagns í þessari víðáttu. Þetta
var útkljáð með fáum orðum og
Peeguk sagði Oomgah frá því, um
leið og hann sló skutulskaftinu í
fönnina, til þess að finna nægi-
lega harðan skafl til kofabygg-
ingar.
„Það er mjög einfalt. Eg fæ riffil,
miklu betri en þann, sem ég missti
niður um ísinn, og við förum til
strandar aftur, þegar gæsirnar
koma á ný úr suðri.“
„Ef til vill er öllu óhætt, en í
morgun var ótti í hjarta mínu.“
„Hvers konar ótti?“
„Maðurinn með rauða andlitið
opnaði kassa inni í tjaldinu. Þar
sá ég marga svarta smáhluti í eins
konar hreiðri. Hann festi marga