Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 67

DVÖL
305
þessa smáhluti saman með grannri
járntaug. Svo sá ég fjórar litlar
flöskur, sem stóðu upp á endann.
í þessum flöskum var ljós, en eng-
inn eldur.“
„Þú spurðir ekkert um þetta?“
„Nei, ég þóttist þess viss, að þetta
væri djöflakassi."
„Ég verö að tala við manninn
með rauða andlitið,“ sagði Peeguk
alvarlega, „Það getur verið, að
þetta sé skaðlaust. Ég hefi aðeins
séð tvenns konar svona kassa, Ann.
ar talar með manns rödd, en þess í
milli heyrast í honum sams konar
hljóð og þegar hundur krafsar í
svell. Hinn sá ég þarna á eynni,
sem ég hefi sagt þér frá. Segðu
ekkert um þetta, fyrr en ég hefi
fengið meira að vita.“
Oomgah þagði. Pyack mátti ekki
fyrir nokkurn mun komast á vald
illra afla. Hún var innilega þakklát
manninum með rauða andlitið og
augu hans voru góð, en henni fund-
ust allir hvítir menn dularfullir.
Þeir réðu yfir svo mörgum máttug-
um öflum. Peeguk var fljótur að
byggja kofann. Hann skar saman-
barða fönnina í stóra strengi, sem
voru svo sléttir, að ekki þurfti að
þétta veggina. Oomgah skreið inn,
þegar kofinn var tilbúinn, og kunni
strax mun betur við sig. En Peeguk
fór beint til Macgregors.
„Konan min segir, að þú hafir
djöflakassa í tjaldinu þínu. Er
barninu hætta búin af honum?“
Macgregor skildi þetta til fulln-
ustu. „Af honum er engum hætta
búin. Það er andakassi en ekki
djöflakassi.“
Peeguk vissi ofurlítið um anda
og var strax ánægðari. Andi var
það, sem yfirgaf mann þegar mað-
ur dó, fór hiklaust gegnum kofa-
vegginn og hélt áfram för sinni,
unz hann fann þá anda fjölskyld-
unnar, sem farnir voru á undan,
færði þeim nýjustu fréttir af þeim,
sem lifðu, og hélt svo áfram að lifa
hjá þeim, þar sem gnægð var af
alls konar fæðu og aldrei gerði
storm,
Macgregor hélt áfram; „í kvöld
skuluð þið hlusta á hann. Ég get
ekki alltaf heyrt í honum sjálfur,
til dæmis sjaldan í stormi. En í
kvöld mun heyrast vel í honum,"
og svo bætti hann við með mildri
röddu og leit undarlega á Peeguk:
„Og í kvöld segir hann það, sem
aldrei er sagt, neinn annan dag
ársins.“
„Hvernig kemur þessi rödd?“
„Hún kemur með öldum í loft-
inu,“ sagði maðurinn með rauða
andlitið, eins og hann væri að tala
við sjálfan sig. „Hún berst úr óra-
fjarlægð fyrir ofan skýin.“ Svo hló
hann, en augu hans urðu um leið
góðlegri en nokkru sinni áður.
Peeguk sagði Oomgah undir eins
frá þessu, og hún kom út, settist
niður í sólskininu og horfði á Mac-
gregor. Hann var búinn að reka
niður tvær stengur og strengdi
járntaug milli þeirra að ofan. Það-
an lá aftur önnur löng járntaug