Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 71

DVÖL
309
skemmtilegur. Það var hreinasta
unun að tala við hann.
Dag nokkurn, þegar Davíð var
búinn að ná sér svo, að hann gat
skreiðst um herbergið, ákvað
læknirinn að láta til skarar skríða.
„Heyrið þér mig, Muir. Eigum
við ekki að koma okkur saman um
það, að þér hættið að drekka? Ég
skal hjálpa yður eins og ég get.“
Muir hló. Þegar hann svaraði,
heyrði Finlason í fyrsta skipti
beiskju í rödd hans:
„Á það nú að vera „Finlason-
aðferðin?“ Nokkrir dropar út í
kaffið mitt, þegar ég sé ekki til.
Bragðlaust! Lyktarlaust! Fullbata
eftir tuttugu og fjórar klukku-
stundir. Er þetta það, sem þér haf-
ið hugsað yður? Ósköp eruð þér
barnalegur.“
Finlason roðnaði upp í hársræt-
ur.
„Ég hefi hugsað mér að — — .“
„Hugsað! Við skulum sleppa því.
Það stoðar ekkert að hugsa. Hald-
ið þér, að ég hafi aldrei reynt það?
Guð minn góður! Ég hefi haft
hvern læknirinn á fætur öðrum —
i Lundúnum — í París — í Berlín;
já, ég veit ekki hvar. Ég hefi verið
í hverju drykkj umannahælinu eft-
annað, og þetta er vonlaust. Ég er
drykkjumaður — og búið. Jafn-
skjótt og ég er orðinn rólfær, fer
ég niður í krána hans Marneys.
Þar er ég tíður gestur — og þar
segi ég hinum gestunum sögur —
þegar ég er kenndur, fá þeir Ijót-
ar sögur — þegar ég er fullur, þyl
ég upp úr mér á grísku og latínu.
Ef til vill þoli ég þetta í hálft ár
ennþá, en svo er ég farinn — næst
þegar ég fæ delerium tremens.“
Finlason hugsaði sig um stund-
arkorn. Svo stóð hann á fætur og
sagði:
„Jæja þá, Davíð Muir. Það þarf
þá ekki meira um þetta að tala.“
Það fór nákvæmlega eins og
Muir hafði sagt. Þetta sama kvöld
var fagnaðarhátíð í kránni, og
þegar henni var lokað skjögraði
Davíð Muir heim á legubekkinn
sinn.
Næsta morgun var fagurt veð-
ur. Þegar Muir vaknaði, fór hann
niður í krá Marneys til þess að
hressa sig. Sólin skein í heiði.
Himinninn var fagurblár og hress-
andi vindblær barst utan af haf-
inu. Þetta var einn þessara fögru
vordaga, sem maður minnist lengi.
Þegar hann kom að kránni, var
kallað á hann. Það var kona gest-
gjafans, feit og fönguleg. Hún á-
varpaði hann með töluverðu yfir-
læti í röddinni:
„Hvað er þetta þó, Davíð? Ætl-
ar þú að ganga fram hjá, án þess
að heilsa mér? Og það þegar hún
dóttir mín er nýkomin heim úr
matreiðsluskólanum.“
„Fyrirgefðu mér, frú Marney“,
sagði hann og tók ofan. Hann
minntist þess nú, að Marney hafði
eitthvað talað um, að hann hefði
sent Rósu dóttur sína í mat-