Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 73

DVÖL
311
anna í botn. Hann þoldi þrotlaus-
ar kvalir — langar, svefnvana
nætur, þegar hungrið eftir áfeng-
inu ætlaði að trylla hann. En hann
stóðst freistinguna — hélt dauða-
haldi í vonina, sem ástin hafði
alið honum og hjálpað hafði hon-
um mest af öllu í þessari hörðu
raun.
Finlason aðstoðaði hann eins og
hann gat, bæði sem læknir og
vinur.
Það leit því út fyrir, að barátta
Davíðs Muirs ætlaði að enda vel
— með sigri, en ekki ósigri.
Sumarið kom. Á fögrum sumar-
kvöldum gekk Davíð um nágrenni
bæjarins — sérstaklega Winton-
hæðirnar. Það var ekki vegna
þess, að þar væri svo fagurt —
síður en svo — en Rósa Marney
fór oft gönguferðir um þessar
slóðir.
Það var ekki ætlan hans að
sitja fyrir henni og ná af henni
tali. Alls ekki. Hann var allt of
auðmjúkur til þess — allt of sann-
færður um galla sína. Hann þráði
aðeins að sjá hana tilsýndar og
gleðjast yfir fegurð hennar —
yndislegu, litlu andlitinu — fjað-
urmögnuðu göngulaginu og dún-
léttum handahreyfingum, þegar
hún strauk hárið frá enninu. Ást
hans var sérstæð, andleg og
hugðnæm. Honum var fagnaðar-
efni og uppörvun að sjá hana í
fjarlægð — stuðningur í barátt-
unni við breyskleika sinn.
Kvöld eitt mættust þau. Fyrst
óttaðist hann, að hún myndi
ganga framhjá, án þess að líta á
hann. Hann varð barnslega glað-
ur, þegar hún heilsaði honum og
kom til hans. Þau urðu samferða
sem leið lá, niður að bænum.
Hann hafði ákafan hjartslátt, því
að hann fann, að hún undi sér
vel í návist hans.
Skammt utan við bæinn kvaddi
hann hana.
Það mátti sjá, að henni þótti
miður, að hann skyldi fara.
„Það var leiðinlegt,“ sagði hún.
„Ég vonaði, að þér yrðuð sam-
ferða alla leið.“
„Nei — því miður — ég þarf að
erinda ofurlítið fyrir blaðið,“
skrökvaði hann.
Sannleikurinn var sá, að hann
vildi ekki láta bæjarbúa sjá þau
saman, hann og Rósu.
En kjaftakindurnar hafa þús-
und tungur og þúsund augu.
Illgjarn náungi hafði séð þau
hittast og veitt þeim eftirför.
Hann var sá fyrsti, sem þóttist
viss um, að eitthvað hefði búið
undir þessum samfundi. Og með
þá sögu fór hann rakleitt til föður
Rósu.
Marney varð eins og mannýgt
naut. Hann þreif stafinn sinn og
þaut út að leita að Muir. Hann
fann hann í miðjum bænum og
réðist á hann umsvifalaust.
„Hundurinn þinn — drykkju-
ræfillinn þinn —“ hvæsti hann
frávita af reiði og lét höggin
dynja á Muir. „Hvað ætlarðu þér