Dvöl - 01.09.1944, Síða 6

148
DVÖL
móti sjúklingum þann dag, heldur
aðeins aðstoðarlæknirinn, Maxim
Nikolaitch. Hann var hniginn á
efri aldur og allir taæjarbúar héldu
því fram, að þótt hann drykki og
væri gefinn fyrir ryskingar, væri
þó meira trausts að leita hjá hon-
um en sjálfum yfirlækninum.
„Góðan daginn, herra,“ sagði
Jakov, þegar hann leiddi gömlu
konuna inn í lækningastofuna.
„Fyrirgefið þér, Maxim Nikolaitch,
að við erum sífellt að ónáða yður
með áhyggjum okkar. Sjáið til, nú
er konan mín orðin veik, minn
betri helmingur, eins og maður
segir, þér afsakið orðalagið."
Aðstoðarlæknirinn hnyklaði
brýrnar og strauk skeggið meðan
hann horfði rannsóknaraugum á
gömlu konuna. Hún sat á stól, vis-
in og mögur, og mókti.
„Já, einmitt," sagði aðstoðar-
læknirinn dræmt og stundi við.
„Kvefsótt, eða ef til vill annað
verra, það gengur taugaveiki í
bænum núna. En hvað um það —
sú gamla hefur þegar lifað sitt feg-
ursta, lofaður sé Drottinn. Hve
gömul er hún?“
„Hana skortir aðeins eitt ár til
að fylla sjöunda tuginn, Maxim
Nikolaitch."
„O, jæja — hvað skal segja —
þetta er nú þegar orðin löng ævi
og tími til kominn að beina hugar-
sjónum yfir landamærin."
„Áreiðanlega, þér hafið mjög
mikið til yðar máls,“ sagði Jakov og
brosti hæversklega, „og við erum
yður mjög þakklát fyrir vinsemd
yðar, en með leyfi að segja, hvert
kvikindið hefur þó löngun til lífs-
ins —“
„Uss — þvaður,“ greip aðstoðar-
læknirinn fram í í þeim tón, að
ætla mátti, að undir honum væri
komið líf og dauði. „Heyrðu nú,
gamli minn, leggðu kaldan bakstur
um höfuðið á henni og gefðu henni
þessa skammta, tvo á dag — og
vertu svo sæll!“
Jakov sá það á andliti hans, að
útlitið var alvarlegt, og að engin
meðul gátu bjargað. Nú rann það
upp fyrir honum, að Marfa hlaut
að deyja mjög fljótt, annað hvort
í dag eða á morgun. Hann hnippti
í aðstoðarlækninn, deplaði öðru
auganu og sagði lágri röddu:
„Það hefði þurft að taka henni
blóð, Maxim Nikolaitch."
„Má ekki vera að því, vinur minn,
má ekki vera að því. Reyndu nú að
koma þér heim á leið með þá
gömlu,, í Guðs nafni. — Vertu sæll
— vertu sæll!“
„Gerið það fyrir mig,“ sárbað
Jakov — ■ ,,Þér vitið þó sjálfur, að
væri hún slæm í maganum eða
einhvers staðar annars staðar inn-
an um sig — þá kæmu henni að
haldi dropar og skammtar, en hún
hefur ofkælzt og við ofkælingu er
örvun blóðrásarinnar aðalatriðið,
Maxim Nikolaitch.“
En aðstoðarlæknirinn hafði þeg-
ar kallað á næsta sjúkling, og inn