Svindlarasvipan - 13.02.1933, Blaðsíða 1
smiDLmsviPti
Höggormurinn i Eden — Ari i Þormóðsdal
Verð 25 aurar. Reykjavik, 13. febrúar 1933. 3. tölublað.
_ r
Adam í Eden og Olafur í Þormóðsdal
Eva hét ein ágæt kona,
önnur Guðrún, kvennaval.
í Eden hét hann Adam bóndinn,
en Ólafur í Þormóðsdal,
Margar eru manna raunir,
marga glepur flárátt hjal.
/
I Paradís kom eiturormur,
Ari kom í Þormóðsdal.
Með snákinum og Ara eru
ekki mikil greinaskil.
Báðir flærð og falsi beittu
við frúr, sem öðrum heyrðu til.
Á epli fögru Eva glæptist
við okkar fyrra syndafall.
En við seinna syndafallið
féll saklaus Gunna á fimmtí-kall.
I.
Eftir 22 dag-a sálarstrit hefir Ara Þórðar-
syni lánast að koma út 2. tölublaði af þeim
dýrasta og auðvirðilegasta blaðsnepli, sem
prentaður hefir verið á þessu landi. Það hefði
nú ekki þótt til mikils mælst þó Ari yrði ekki
auvirðilegri blaðaútgefandi en Oddur Sigur-
geirsson var á sínum tíma, en reynslan er nú
búin að skera úr því, að Ara er um megn að
feta í fótspor Odds, en þó blað Ara sé nú lítið
og ómerkilegt, hafa þó komið skýrt fram í
þessum tveimur blaðsneplum tveir höfuðeigin-
leikar hans, — rógburðareiginleikinn og þjófn-
aðareiginleikinn. — Fyrst og fremst er nú
blaðið ekkert annað en rógburður og lygi, og
þess utan er stolið 10 aurum af hverjum þeim
manni, sem blaðið kaupir, borið saman við verð
allra annara blaða. Þessi 10 aura þjófnaður
skiptir nú ef til vill ekki miklu máli, en sýnir
þó að það eru stolnir peningar, sem notaðir
eru til að halda rógburðariðjunni gangandi,
lætur Ari því eina svívirðinguna standa
straum af annari, og þarna er nú komið að
En ormurinn hafði ýmsa parta
sem Ara vantar mikiim part.
Höggormsins að hestagangi
og hrossaprangi er getið vart.
Höggormurinn hafði’ ei drukkið,
honum sé því lof og prís;
og hann tók víst ekki í nefið
og ekki neinn í Paradís.
Höggorminum hafði verið
heldur fátt um svínarí.
En Ari er fullur eins og gengur,
ekki er kannske’ að spyrja’ að því.
Höggormurinn eins og Ari
átti liðug kjaftatól,
en enginn vissi orminn gefa
útsvikið og logið rjól.
þeirri verkaskiptingu, sem Ari hefir haft á
öllum sínum störfum um dagana, hann hefir
látið lygina og rógburðinn gi'eiða fyrir sér
götuna, svo honum yrði hægara um hönd með
svikin og þjófnaðina. Kemur þetta og ótal
margt fleira greinilega fram í lýsingu minni
á viðskiptum Ara við mig í síðasta olaði.
„Örvasa gamalmenni, slituppgefið og lamað
á sál og líkama“. Þetta er lýsing sú, sem Ari
Þórðarson gefur af mér í blaðsnepli sínum.
Ég er nú ekki meira „örvasa“ en það, að ég
þori óhræddur að mæta Ara hvar sem væri og
í hvaða ham sem hann væri. En árfjöldann
minn minkast ég mín ekkert fyrir og hef
aldrei reynt að leggja hann í lágina; tel ég
mér miklu fremur heiður að því, að hafa
sjötíu ár á baki en vera þá ennþá fullgildur
ríkisborgari í þessu landi, og fullgildur borg-
ari í því bæjarfélagi, sem ég tilheyri og er
þetta miklu meira heldur en verður um Ara
sagt, því hann er hvergi talinn á meðal manna.
Einhver partur af þeim gjöldum, sem ég
greiði til Reykjavíkurbæjar, gengur til fram-
Ormurinn hafði Edens hlýju,
Edens vor og heitu sól.
Ari býr við ís og kulda
og annara manna húsaskjól.
Ormsins vegna Adam missti
Edensjörð, en konu hélt.
Ari hefir undan mönnum
óðulum og konum smellt.
r
I Adams koffort aldrei hafði
orinurinn farið — það er frá. —
í Ólafs koffort Ari hnýstist,
ellefu hundruð mistust þá.
Yei sé hverjum eiturormi,
sem ástum kvenna’ og friði stal,
Eden kynntist einum slíkum,
annar kom að Þormóðsdal.
Z X
færslu þurfamanna, eins og eðlilegt er, ætti
Ara því að vera vel um vart meðan ég er á-
litinn fær um að greiða gjöld, úr því að hann
hefir þurft að verða einn af styrkþegum bæj-
arfélagsins.
En hvað andlegri eða líkamlegri lömun
minni viðkemur, þá skall nú þar hurð næiri
hælum árið sem ég bjó í Finnbogahúsi, í sam-
býli við Ara, en þær menjar sem ég bar eftir
það tvíbýli, hafa árin löngu læknað.
Og nú er nýr borgarstjóri hér í Rvík, ráð-
deildarmaður og glöggur á fé, finnst honum,
það vera eins og það á að vera, að styrkþegar
bæjarins verji ef til vill einhverju af styrkn-
um til blaðaútgáfu og svívirði með lognum
sökum þá menn, sem styrkinn greiða til styrk-
þeganna.
II.
Ari hefir náð í vestfirska konu og fengið
hana til að birta yfirlýsingu í snephnum sín-
um, af illgirnislegri fáfræði, eða meðfæddu
ótugtareðli, er Ari að reyna að láta líta svo
út, sem af konu þessari hafi verið stolið 6
þúsund krónum.
Frá þessum viðskiptum er nú skýrt af hlut-
aðeigendum fullgreinilega á öðrum stað í blað-
inu, og kemur þar fram, að þarna hefir ekk-
ert gerst annað en það sem er alvanalegt, að
afsala eign fyrir áhvílandi og spara með því
Sóknin harðnar.
XUtstfóri svarar ritstfóra