Dvöl - 11.11.1934, Blaðsíða 3

»1. nóy. 193*
D V ö L
3
ó h e p p n i
Eftir Egil Hjorthjensen
Þegar ég hugsa til Ulriksen,
®akuvinar míns, get ég ekki var-
ist þeirri hugsun, að hann hafi
verið sá óheppnasti maður, sem
nokkurn tíma hefir verið uppi á
Jörðinni. Það þýðir ekkert að
minnast á ödípus konungvið mig
— líf hans hefir verið dans á rós-
um> samanborið við Ulriksen. Ul-
riksen sló öll met í óhamingju. Ég
er vifs urn, að hefðu þeir verið
samtíðarmenn; ödípus og Ulrik-
sen, þá hefði Ulriksen orðið langt-
nm fremri í óhöppum og óham-
llrgju og geymst í sögunni, sem
nin mikla óhamingjusama sagna-
persóna, en ödípus hefði legið
gleymdur og vonsvikinn undir
sinni torfu. En örlögin unnu Ul-
riksen ekki einu sinni þeirrar
huggunar að hljóta sögufrægð
fyrir óheppni.
Það er annars undarlegt, hvern-
ig óheppnin getur lagt suma
menn í einelti og gert allt til að
gera viðleitni þeirra að engu. Eg
man, að þegar ég var strákur, las
ég sögu, sem hafði djúp áhrif á
mig. Hún var um óheppinn sjálfs-
morðingja. — Honum hafði ekki
heppnast neitt í lífinu, og loksins
gafst hann upp og ákvað að svifta
sig lífi. Hann undirbjó allt vand-
iega, svo að það misheppnaðist
pú ekki eins og annað, sem hann
hafði tekið sér fyrir hendur. Hann
fór fram á sjávarhamra og batt
snöru um trjágrein, sem skagaði
út yfir hengiflugið. Hlóð svo
marghl,eypu, sem hann átti í fór-
um sínum. Með sigri hrósandi
brosi yfir að hann skyldi þó einu
sinni leika á örlögin, dró hann
síðan arsenikflösku upp úr vasa
sínum og tæmdi hana. Að lokum
smeygði hann snörunni upp á
hálsinn og stökk út af brúninni
um leið og hann, eftir getu,
hleypti skotinu af í hausinn á
sér. Allt þetta gerði hann stórum
ákveðnari en Faust, þegar hann
tæmir eiturbikarinn í fyrsta þætti,
enda ætlaði maðurinn ekki að
lifa, og leika í 24 þáttum eftir
þetta. En haldið þið kannske, að
þetta hafi heppnast, þrátt fyrir
allan undirbúning. Ónei. Skamm-
byssukúlan fór ekki í hausinn,
sem var orðinn leiður á lífinu,
heldur fyrir ofan hann, og í snör-
una, sem auðvitað slitnaði og þar
með steyptist sjálfsmorðinginn í
sjóinn fyrir neðan. Þar fór hann
fjórum sinnum í kaf og gieypti
ógrynni af sjó og tvær marglytt-
ur. Þegar svo loksins hjálpsamir
sjómenn drógu hann upp í bát
sinn, spjó hann öilu eitrinu í
þeirra æruverðugu skegg. Síðan
náði hann sér til fulls og lifði sejp