Dvöl - 11.11.1934, Blaðsíða 5
u. nóv. 1934
D V
Ö L
5
hann loksins náði stúdentsprófi,
22 ára gamall, tók hann að lesa
læknisfræði af svo miklu kappi,
að hann lyfti varla nefinu upp úr
bókunum.
Skýrslur sýna, að þetta ár skeðu
blessunarlega fá slys í Osló. T.
d. féll aðeins ein múrskreyting
niður og hún var aðeins 2 kíló.
Það var að vísu nóg fyrir Ulrik-
sen, því að auðvitað féll hún í
höfuðið á honum og tók dálitla
sneið af hnakkanum. Og þegar
hann, þrem mánuðum seinna,
kom af sjúkrahúsinu, var það
augljóst, að hann dugði ekki til
andlegra staífa.
Ekki þannig að skilja, að hann
v®ri orðinn undirmálsmaður.
Hann hafði ekki tapað viti, svona
beinlínis. Hann fékk bara ein-
hennileg köst. Allt i einu gat
hann orðið mállaus, án nokkurs
tyrirvara, og gat þá ekki komið
UPP orði í nokkrar mínútur og
jafnframt urðu báðir handleggir
uiáttlausir. Hann gat gengið,
hugsað 0g séð, en ekki hreyft
handleggina né talað. Og þar sem
þetta skeði nokkuð oft, var það
auðsætt, að góður skurðlæknir
gat hann varla orðið.
En það skeður margt undar-
legt. Ulriksen trúlofaðist, öllum
til takmarkalausrar undi’unar,
ungírú Ström, sem var bæði ung
og lagleg. í fyrsta sinn virtist
hamingjan ætla að brosa við hon-
um. Hann lifnaði við og varð eins
°& nýr maður, það er að segja,
það sem eftir var af honum. Hann
söng eins og lævirki allan daginn,
nema þegar hann fékk köstin, og
hann, ungfrú Ström og litli hund-
urinn hennar sáust alstaðar sam-
an. Örlögin voru nú samt alltaf
að senda honum smáskeyti, eins
og t. d. í trúlofunarveizlunni, sem
var haldin uppi á Holmenkollen
hjá tengdaföðurnum tilvonandi,
Ström gamla stórkaupmanni. Það
átti að skjóta flugeldum, og Ul-
riksen vildi, í léttúð sinni, endi-
lega skjóta nokkrum rakettum
sjálfur. Þetta var beinlínis að
freista örlaganna og hegningin
lét ekki á sér standa. Ein af ra-
kettum Ulriksens tók skakka
stefnu og lenti í bakhluta stór-
kaupmannsins, sem var að búa *
sér til vínblöndu úti á svölunum.
En tár dótturinnar, iðrun og ör-
vænting Ulriksens og læknir, sem
sóttur var í snatri, lögðu í sam-
einingu plástur á sárið, svo að
stórkaupmaðurinn lét reiði sína
falla. Sem sagt. Hjónaleysin voru
eins og turtildúfur og í vikunni
sem leið átti brúðkaupið að
standa.
En þá — það er svo sorglegt,
að það er varla hægt að segja frá
því. En það verður að gjöra, þó
mig, æskuvininn, hryjli við því.
Ulriksen hafði verið eitthvað
órólegur í margar vikur. Ég
held, að hann hafi verið að
hugsa um, hvaða óhöpp örlög-
in mundu nú senda honum á ell-
eftu stundu, ög hvort hægt væri