Dvöl - 11.11.1934, Blaðsíða 6

fí
D V
5 L
tl. nóv. 1934
a8 gera nokkrar ráðstafanir hl
varnar.
Vígslan átti að fara fram í
Uranienborgkirkju. Það áttu að
vera rauðir gólfrenningar og
hvítklæddar brúðarmeyjar, græn-
ir pálmar og brúðkaupsferð yfir
blátt haf. Ungfrú Ström hafði séð
um þetta allt. Hún hugsaði mik-
ið um ytra formið, já, ég hika
ekki við að kalla hana smásmugu-
lega. Þó hafði ég auðvitað aldrei
þorað að segja slíkt við Ulriksen,
því að þá hefði hann ábyggilega
rnyrt mig, svo framarlega sem
hann hefði ekki fengið kast. En
það var nú einmitt smámunasemi
hennar, sem orsakaði hinar al-
varlegu afleiðingar óhappsins.
Frjálslynd stúlka hefði ekki lát-
ið Ulriksen róa, þó að .... en
það er bezt að segja söguna eins
og hún gekk.
Það var, eins og áður er sagt,
í vikunni sem leið, daginn fyrir
brúðkaupið. Ulriksen og ungfrú
Ström gengu upp eftir Karl Jo-
han einmitt þegar mest var um-
ferðin. Hún haföi hundinn sinn
með sér, eftirlætisgoðið, einn af
þeim einkennilegustu vanskapn-
ingum, sem þessi terrier-hundaöld
hefir augunum litið. Hann var
eins og tannbursti og lappalaus
var hann að mestu, en í staðinn
hafði hann aðdáanlega langa
rófu. Þar ofan í kaupið tilheyrði
hann einhverju afar göfugu
hundakyni, sem heitir Yellow
Donkey Dickies, eða eitthvað í
þá átt. Þegar þremenningarnir
komu á móts við Grand, kom of-
urlítil skúr, sem aðeins vætti á
steinum. Nú eru þessir Yellow
Donkey Dickies ekki aðeins óeðli-
legir að útliti, heldur er heilsa
þeirra svo viðkvæm, að þeir þola
ekki að verða votir í fætur, án
þess að fá kvef og meltingar-
kvilla. Til að hindra, að slíkt
kæmi fyrir, beygði ungfrú Ström
sig niður og tók hundinn upp, en
þá skeði slysið. Hún lyfti ekki að-
eins hundinum upp, heldur líka
pilsfaldinum. Síðan héldu hjóna-
leysin áfram. Nú var svona
klæðaburður dálít’ið óvenjulegur
á Karl Johan, enda vakti hann
geysimikla eftirtekt.
Fólk blátt áfram tróðst undir.
Margfaldur meirihluti fólksfjöld-
ans reyndi að komast nær, örfá-
ar heiðarlegar uhdantekningar
flýttu sér burt. Tvær gamlar
frænkur ungfrú Ström, sem
mættu hjónaleysunum, fengu
krampa og voru keyrðar til lækn-
is í skyndi. Þar að auki rákust
þrír fólksflutningsvagnar og einn
strætisvagn á á horninu á Karl
Johan og Rosenkrantzgötunni.
Og til að kóróna allt saman, fékk
Ulriksen kast. Hann gat hvorki
hreyft handleggi né tungu, og
allar tilraunir hans til að aðvara
unnustuna misheppnuðust. Hann
gat ekkert gert, nema að rang-
hvolfa augunum og dingla löpp-
unum, og svona gengu þau hlið
við hlið. I kringum þau var allt