Dvöl - 11.11.1934, Blaðsíða 14

14
D V
Ö L
11. oóv. 1834
En til þess nú að hafa dálitla
reglu á hlutuaum og taka aðeins
eitt fyrir í einu, afréð ég að kló-
festa samferðamennina sem vant-
aði, áður en frekar vœri að gert.
En þá mundi ég allt í einu eftir
því, að vagninn beið alltaf eftir
mér við gistihúsið, á góðum vegi
með að rífa mig á hol fjárhags-
lega. Ég náði nú í annan vagn og
skipaði vagnstjóranum að aka til
gistihússins í skyndi og skipa
vagninum, sem þar beið, að aka
til símastöðvarinnar og bíða þar
bara þangað til ég kæmi.
Lengi mátti ég ganga og leita,
áður en ég finndi þessa tvo menn,
sem ætluðu að verða samferða.
Þegar það þó tókst loksins, gátu
þeir auðvitað ekki orðið mér sam-
ferða, vegna farangurs þess, sem
þeim fylgdi. Þeir urðu óhjákvæmi-
iega að fá vagn undir hann. Enn
varð ég að fara út að ná í vagn.
En í þetta sinn var ég reglulega
.iheppinn, ég gat hvergi fundiö
nokkurn vagn; litlu síðar hugðist
ég aftur á móti að hafa fundið
Ciaja Grande (þar sk.iátlaðist mér
reyndar alveg) og fannst mér þá
hyggilegast að nota tækifærið til
að ráðstafa i'lutningi á ferðakist-
unum. Nú hringsólaði ég góða
stund, enda þótt ég finndi ekki
Ciaja Grande, fann ég þó þess í
stað tóbaksbúð, og mundi þá hvað
ég hafði þar að sýsla. Ég skýrði
nú tóbakssalanum frá því, að ég
væri á leið til Bayeruth og vildi
fá svo marga vindla sem nægði í
nestiö. Hvaða leið ég ætlaði að
fara? Ég svaraði, að ennþá hefðí
ég ekki minnstu hugmynd um það.
Segir þá maðurinn, að hann vilji
ráða mér til að fara um Ziirich
og ýmsa aðra bæi, sem ég man nú
ekki að nefna, ennfremur að hann
háfi á boðstólum sjö annars flokks
farmiða, sem hann hafi eignast
fyrir sérstakt atvik, þá skyldi ég
fá fyrir 22 dali stykkið, sem væri
gjafverð og hann skaðaðist í raun-
inni á. Ég var fyrir löngu orðinn
þreyttur á að ferðast á 2. flokks
vögnum með fyrsta flokks farmiða
í vasanum og þáði því boðið.
Eftir tilhlýðilegt basl fann ég
loks Ciaja Grande og gerði þá ráð-
stöfun, að 7 af ferðakistum okkar
skyldi senda til gistihússins og fá
dyraverði þar til geymslu. Að vísu
fór það að brjótast í mér á eftir,
að sennilega hefði ég gleymt ein-
hverju af erindinu, en þá var eins
og aftur væri eitthvað farið að
snúast í höfðinu á mér, svo ég fór
ekki frekar út í þá sálma.
Pk fór ég þessu næst í bankann
og bað um ákveðna upphæð í reiðu
peningum. Þá kom það í ljós, að ég
mundi hafa lagt ávísunina ein-
hversstaðar afsíðis, og fyrir bragð-
ið gat ég enga peninga fengið. Til-
tölulega fljótt áttaði ég mig samt
á því, að ég hlyti að hafa skilið
ávísunina eftir á borðinu þar sem
ég skrifaði símskeytið. Ég af stað
í vagni upp á símstöð. Jú, mikið
rétt, þar hafði ávísunin legið eftir,
en nú væri fyrir löngu búið að