Dvöl - 11.11.1934, Blaðsíða 15

nóv. 1034
D
Ö L
15
senda hana á skrifstofu lögreglu-
stjóra. Ráðlegast mundi fyrir mig
að fara þangað tafarlaust og sanna
eignarétt minn á skjalinu. Fyrir
^Urteisissakir fengu þeir mér vika-
dreng til fylgdar. Við fórum út
u,n bakdyr og komumst til ráð-
hússins eftir að hafa skálmað tvo
mílufjórðunga. Nú mundi ég fyrst
eftir öllum vögnunum, og bað
drenginn að senda þá til mín, þeg-
ar hann kæmi heim á símstöðina.
Þetta hlafði allt tekið svo langan
^tna, að nú var komið myrkur
°g lögreglustjórinn farinn heim
fyrir löngu að snæða kvöldverð.
f’etta minnti mig á það, að ég mundi
sjálfuj. hafa fulla þörf fyrir dálít-
lnu matarbita. En því miður var
°gregluvörðurinn á annari skoðun.
Fyrir bragðið varð ég að halda
^yrru fyrir. Um kl. hálf ellefu kom
dgreglustjórinn, að eins til að at-
luka, hvort nokkuð væri um að
Vera- annars áleit hann of fram-
01 °’ð til aQ gegna embættisverk •
um ' — — hvort ég gæti ekki
gert svo vel að koma á morgun
• hálf tíu. Lögregluþjónninn lagði
|il að ég yrði hýstur þar á stöð-
>nni um nóttina, sagðist líta svo
til að ég vseri til alls vís, sennilega
•utti ég ekki ávísunina, hefði séð
nigandann gleyma henni á borð-
>nu og ætlaði nú að klófesta hana,
Pví mönnum sem líktust mér í út-
'ti væri gjarnt til að klófesta allt,
v°rt sem það nú væri verðmætt
eða ekki. En lögreglustjórinn var
a annari skoðun, fann ekkert tor-
tryggilegt við mig, áleit mig bara
meinlaust flón, og skynsemisögn
minni mundi hætt við að fara úr
lagi. Jeg þakkaði honum fyrir vel-
vildina og ljet hann mig því hæst
lausan. Eg beið nú ekki boðanna,
en ók í skyndi til gistihússins í
vögnum mínum þremur.
Eg áleit nú hyggilegast að gera
félögum mínum ekkert ónæði svo
seint á degi, og svo úttaugaður
sem ég var og óhæfur til að
svara spurningum af nokkru viti.
Eg hugði því að læðast inn í autt
herbergi annarsvegar við salinn,
sem við höfðum t félagi. En ekki
gat sú áætlun lánast, nema að
nokkru leyti, því þeir félagar
höfðu varðhöld á um komu mína,
— vorú víst farnir að undrast um
mig. I>arna sátu þeir nú súrir á
svipinn á fjórum stólum í röð, með
sætindi í lúkunum, ferðatöskur
milli fótanna og malpoka á hnján-
um. Og svona höfðu þeir setið í
samfleyttar fjórar stundir, með sí-
vaxandi ergi og beðið — beðið
eftir mér. Hugsanlegt var, að
finna mætti í snarræði eitthvert
uppátæki, sem dygði til að rjúfa
þessa köldu brynsúð, svo ég næði
undirtökunum á þeim. Til reynslu
[jeytti ég hatti mínum inn á mitt
gólf, tók sjálfur hátt stökk á eft-
ir honum og kallaði upp all-glað-
værlega:
.Iæja, blessaðir fauskarnir,
hérna er ég þá kominn alskapaður.
En undirtektirnar voru svo
daufar og dauðþögular, sem mest