Dvöl - 03.03.1935, Blaðsíða 5
marz 1934
D V
Ö L
5
3.
en út úr henni gekk ung stúlka,
sem fallin var í glötun.
Þau skildu sem vinir. Hann
^krifaði heimilisfang hennar á
vegginn hjá sér með viðarkoli, og
hún fór út til þess að sitja fyrir
hjá öðrum málara. Þannig gekk
hún milli vinnustofanna. Nú átci
hún ekki lengur neitt meyjarsak-
leysi til að verja sig með.
Dag nokkurn barði amma henn-
ai' auðmjúk að dyrum á hinni
niyndarlegu vinnustofu málarans
°8' skýrði honum grátandi frá, að
^affaella væri barnshafandi. Jú,
hann mundi eftir henni! Unga,
'aglega stúlkan. Hann lagði nokkra
S’Wllpeninga í lófa gömlu konunn-
ar og lofaði að reyna að greiða
eitthvað götu þeirra. Hann efndi
loforð sitt. Strax sama kvöldið
&takk hann upp á því við félaga
Slna, að þeir skytu saman í með-
^ag með barninu hennar Raffaellu.
^ann bjóst ekki við, að neinn
hein-a gæti verið þekktur fyrir
að skerast úr leik. 0g í raun og
veru hefði enginn þeirra með
‘éttu getað það. Þeir gáfu allir
O’Ps og þeir gátu, sumir mikið,
‘'•ðrir dálítið minna; margir tæmdu
Pypgjur súiar í hattinn, sem var
atinn ganga milli þeirra í þessu
shyni. Þeim fannst öllum það vera
^v° leiðinlegt með hana — að
essi laglegá stúlka skyldi vera
Kv° skrambi óheppin. Þeir töluðu
ll'n 'hað fram og aftur, hvað yrði
'Ul um hana eftir þetta. Auðvitað
hún haldið áfram að sitja
fyrir, en hún yrði aldrei sú sama
og áður. Myndhöggvararnir voru
allir á einu máli um, að fallegu
línumar í mjöðmum hennar
.myndu aldrei verða jafngððar
eftir þessa raun, og málararnir
voru vissir um, að hinn heillandi
litarháttur hennar var að eilífu
glataður. Það var auðvitað sjálf-
sagt að koma barninu út úr bæn-
um til fósturs. Samskotin voru
nóg til að gefa með því í heilt ár.
Og svo væri ef til vill ekki svo
vitlaust fyrir þá ag biðja útlenda
lækninn, sem þeir allir þekktu, að
líta svolítið eftir Raffaellu. Hann
var svo hrifinn af þessum ítölum
og gæti máske hjálpað ef ófyrir-
sjáanleg óhöpp steðjuðu að síðar
meir.
Og læknirinn, sem var svo
hrifinn af þessum Itölum, hafði
oft séð Raffaellu í seinni tíð. Hún
hafði verið ákaflega veik, hún
var búin að vera með óráði dög-
u.m saman og þetta var í fyrsta
skipti nú í langan tíma, sem hún
svaf rólegum svefni.
Nei, læknirinn óskaði vissulega
ekki eftir að vek.ja hana. Hann
sat niðursokkinn í djúpar hugs-
anir við hlið gömlu konunnar.
Hann hugsaði um það, sem drifið
hafði á daga Raffaellu. Það var
gömul saga, sem ítalska fátækra-
hverfið hafði sagf honum oftar en
einu sinni, og hann hafði líka oft
lesið hana i bókum. Aðeins fannst
honum það, sem hann sá m,eð eig-
in augum, vera miklu einfaldara