Melkorka - 01.12.1946, Síða 7

MARÍA KNUDSEN
Eftir Aðalbjörgu Sigurðardóttur
í september í haust andaðist hér í Reykjavík
frú María Knudsen formaður Kvenréttindafélags
íslands og annar ritstjóri Nýs Kvennablaðs. Ævi-
atriði og lífssaga þessarar merku konu hafa verið
rakin víða í blöðum og tímaritum, mun ég ekki
endurtaka neitt af því, en langar til að senda frá
mér nokkur kveðjuorð, sem vott þeirrar miklu
aðdáunar og virðingar, sem ég bar fyrir Maríu
Knudsen.
Fyrir mörgum árum síðan deildu tveir menn
um það, hver væri hugrakkasti maðurinn með
þessari þjóð. Hélt annar því fram að hann mundi
vera að finna í sjómannastétt þessarar þjóðar, en
andi sér upp að húsvegg tyggjandi amerískt
gúmmí, starandi í eftirvæntingu fram hjá öllum
raunverulegum lilutum. Því miður sé ég hliðstæða
mynd af nokkrum forráðamönnum þjóðarinnar.
Unga stúlkan við húsvegginn er sennilega að bíða
eftir farartæki til þess að flytja hana þangað, sem
er „gnægð yndis og ástarævintýra“, svo það er
ekki að undra þó liún gleymi sér. En hvað eiga
þeir menn í vændum, sem með álíka kæruleysi
gleyma sér svo við umræður og samþykkt samn-
ingsins við Bandaríkin, að þeir muna ekki lengur
listaskáldið góða. Skilja ekki að ef þeir ætla sér
að flytja jarðneskar leifar hans til íslands, verð-
ur það að ske með fullri viðhöfn og virðingu.
Ég býst við að mörgum íslendingi hafi farið eins
og mér, er þeir hafa heyrt um mistök þau, er
orðið liafa í sambandi við heimflutning jarð-
neskra leifa Jónasar Hallgrímssonar, þeir hafa
helzt viljað neita því að þetta gæti verið satt.
Stundum er mönnunr ekki sjálfrátt. Það lítur
út fyrir að forráðamönnum þjóðarinnar hafi ekki
verið sjálfrátt undanfarnar vikur. Þegar ósjálf-
ræði grípur foringjana, geta hinir almennu kjós-
endur stundum bjargað þeim. Þess vegna er það
hinn tilnefndi andlegan foringja, sem þá var mjög
umdeildur og varð fyrir margs konar árásum
skilningslítilla manna. Mér hefur oft dottið þetta
atvik í hug í sambandi við Maríu Knudsen, því
fyrir mínum sálarsjónum stendur hún sem ein
hin allra hugprúðasta manneskja, sem ég hef
mætt á lífsleiðinni.
Allir, sem til þekktu, vissu, að María Knudsen
átti við óvenjulega erfið lífskjör að stríða, hún
leysti af hendi margþætt starf, utan heimilis og
innan, þar sem hver þátturinn hefði verið nægi-
legt verkefni fyrir hverja meðalmanneskju. Lík-
amlega virtist hún ekki sterkbyggð, ekki til þess
réttur og skylda hvers kjósanda að sjá til þess að
þingmenn þeir er hann kýs gangi ekki á bak orða
sinna. Undanfarið hefur það hvarflað að mörg-
um kjósandanum, að það væri ekki ástæðulaust
að fylgjast vel með því, er þingmennirnir aðhaf-
ast. Þetta virðist hafa farið í taugarnar á félags-
málaráðherra. I annarri umræðu um samninginn
við Bandaríkin sagði hann eitthvað á þá leið, að
lítið væri að marka þær undirskriftir, er horizt
hefðu til stuðnings kröfunni um þjóðaratkvæða-
greiðslu, því undir hana hefði skrifað fjöldi
kvenna, barna og unglinga. Það er vissulega
merkilegt að heyra félagsmálaráðherra á íslandi
árið 1946 vefengja það að konur hafi pólitísk
réttindi.
Það er ekki gott að vita, við hverju má búast
næst, en það er full ástæða til þess að hver og
einn fylgist vel með, engu síður konur en karlar.
Og vonandi gefur kvenþjóðin hvorki félagsmála-
ráðherra né nokkrum öðrum ráðherra tilefni til
að efast um það, að konur á íslandi hafi pólitísk
réttindi og skyldur.
15. okt. 1946.
MELKORKA
39