Melkorka - 01.06.1949, Blaðsíða 19

vel kleift, og sjálfsagt að gera sem fyrst, að
afnema öll þau lagaákvæði, sem eru þess eðl-
is, að karl og kona hafa eigi jafnan rétt. Von-
andi lætur ríkisstjórnin fljótlega rannsaka,
iive víða í eldri lögum slík ákvæði standa, til
þess að geta fjarlægt þau, og auk þess bætt
við ákvæðunt, er að því geti stuðlað að af-
nema misrétti, sem garnlar venjur hafa skap-
að Svo sem t. d. mismun launa eftir því,
livort karl eða kona leysir verkið af hendi
eða það ranglæti, að ittegja hæfum umsækj-
anda frá stöðu af því, að um konu er að
ræða.
Hér er ekki um hagsmunamál kvenna
einna að ræða nerna að nokkru leyti. Það
eru hagsmunir þjóðfélagsins alls og upp-
fylling mannréttindahugsjónarinnar, sem er
aðalatriðið.
Enginn, hvorki karl né kona, er alger né
fullkominn. Rætist því enn hið fornkveðna
að „betur sjá augu en auga“. Hitt er og á
hvers manns vitorði, að bezt farnast þeim
heimilum, þar sem karl og kona starfa sam-
an í fullu trausti livort til annars og viður.
kenningu þess, að hvort út af fyrir sig geti
eigi gert eins vel og bæði til samans. Vafa-
laust mundi þjóðarbúskapur vor Islendinga
taka stakkaskiptum til hins betra, ef slíkt
samstarf karla og kvenna tækist þar einnig.
Krafa kvenna er ekki krafa um yfirráð. Hún
er aðeins sú, að öðlast fullkomna möguleika
til þess að standa þar í fylkingu, sem hugur
og hæfileikar standa til, að fá möguleika til
að eiga hlutdeild í áhyggjum og erfiði Jrjóð-
málanna og að hvergi sé til í lögum sá stafur,
er ætli konum í nokkru minni hlut en körl-
um. Krafa kvenna er í stuttu niáli: Jafnrétti.
Lagafrumvarp Hannibals Valdimarsson-
ar, sem grein Jressi fjallar um, er ný hvatn-
ing til allra kvenna og karla, er sönnum
mannréttindum unna, að vinna sem ötul-
legast að [wí, að sá tírni renni sem fyrst yfir
Jressa þjóð, að ekki sé fyrst spurt, hvort karl
eða kona skipi þessa eða hina stöðu, held.ur
verði það talið aðalatriði, að valinn maður
sé þar, hvoru kyninu sem hann tilheyrir.
BRÉF TIL LESENDANNA
Eftir Þárunni Magnúsdóttur rithöf.
Það var reglulega fjörgandi að heyra Jrað
mitt í þessum sálardrepandi vorharðindum
og óáran, að í ráði sé að gefa Melkorku út
á ný. Það verður bæði hollt og hressandi að
heyra rödd hennar til hvatningar, fræðslu
og skemmtunar, og Jreint atorkusömu kon-
um, sem standa að útgáfunni, óska ég ár-
angursríks starfs.
Nú ættum við, íslenzkar konur, að láta
ásannast að við séum menn til að hlúa svo
að þessu riti, að það hljóti liraða og örugga
útbreiðslu, verði vaxandi rit, sem víða kem-
ur við, og verði sterkur þáttur í lífi okkar.
Við þurfum þess allar nteð að við okkur sé
ýtt, svo að við sökkvum ekki á bólakaf í
sinnuleysisfenið. Málefni, sem reifuð eru í
ritum kvenna, eiga vafalaust greiðari leið að
okkur flestum og snerta okkur dýþ’ra en
Jrað, sent birtist í rammpólitískum blöðum,
sem karlmenn stjórna og skrifa því nær
einvörðungu; þeirra leiðir eru sjaldnast þær
leiðir, sem okkur er eiginlegast að ganga.
Þær konur, sem lítt hafa vanizt pólitískum
ærslum og undarlegum veðrabrigðum Jrjóð-
lífsins, rnissa átta í öllurn ósköpunum, finna
ekki kjarna málefna, vita ei livers biðja ber
né hvernig finna megi rétta stefnu.
Sjálfs er höndin hollust, konum er Jrví
MELKORKA
17