Melkorka - 01.04.1950, Blaðsíða 10

fara betur með vesælinga. Þó er þetta vissu-
lega góðra gjalda vert.
Áftur á móti held ég að því fari fjarri, að
ástúð í daglegu samlífi liafi aukizt. Illmælgi
og hatursfullar árásir sýnast mér stöðugt
fara vaxandi með þjóðinni, ef til vill að
sama skapi, sem úr fjarlægðum dregur svo
að segja má, að jijóðin öll btii á einu heinr-
ili. Upp á síðkastið liefur þetta gengið svo
fram af mér, að ég fæ ekki orða bundizt.
Ekki það, að einstakir menn reyni að koma
sér áfram með lítt lieiðarlegum meðulum
gagnvart andstæðingum, það hefur alltaf
brunnið við, lieldur hitt, live góðan hljóm-
grunn jressar aðferðir fá hjá almenningi. Ég
tek tvö dæmi, sem mikið haf'a verið rædd
undanfarið:
Prestskosning fór fram hér í Reykjavík
nýlega. Áður en þeirri kosningu var lokið,
hafði verið reynt að rýja umsækjendurna
suma liverja flestum mannlegum dyggðum
og heiðri, sem af þeim var hægt að ná með
skæðum slúðursögum. Þó kom meiri filuta
Reykvíkinga þessi kosning ekkert við, þar eð
þeir voru ekki í söfnuði þeim, sem kjósa átti
sér prest. Samt þurfti allur þorri manna að
skipa sér í hatursfullar l'ylkingar út af máli,
sem þá varðaði engu, og almennt velsæmi
liefði átt að banna þeirn að eiga nokkurn
hlut að. Jafnvel rnenn úr öðrum byggðar-
lögum hafa gert sér Jæssa kosningu að árása-
og áróðursefni. Frá mínu sjónarmiði er það
blátt áfram skrílsháttur að láta ekki söfnuð-
inn, sem hlut átti að máli, einan um sín
mál.
Hitt dæmið segir frá presti utan af landi,
sem lenti í óviðfeldnu, en þó lítt merkilegu
ævintýri í höfuðborginni, og sæmilegast
hefði verið fyrir alla hlutaðeigendur að tala
sent minnst um. Menn, sem ekki eru of
vandir að því, hvernig Jæir vinna sér inn
peninga, sáu sér hér leik á borði. Gefinn
var út pési með lélegum Ijóðum um mál
j^etta, og svo langt gengið í viðbjóðslegu
orðbragði, að nærri stappar því, sem að
Jtessu hefur verið nefnt guðlast. Þessi ó-
merkilegi pési seldist upp á götunr Reykja-
víkur á einum eða tveimur dögum, og var
þó seldur á okurverði. Benda mætti og á
það, að blað kemur út hér í bæ, einu sinni í
viku, sem ekki lifir á öðru en að skrifa sví-
virðingar um náungann, alveg rakalausar og
út í loftið, án þess að stefnt sé að nokkru
öðru marki en Jjví, að fólki muni Jrykja
gaman að því að lesa óhróður um aðra og
því kaupa blaðið. Mér er sagt að blað þetta
seljist ágætlega. ,
Sé það í raun og veru svo, að menningar-
ástand vort íslendinga sé að verða slíkt, að
þjóðin sækist eftir að lieyra og lesa niðrandi
hluti um náungann, jafnvel Jdó Jrað séu eng-
ir fjandmenn, sem um er að ræða, þá held
ég að menntun okkar og líklega alls heims-
ins hljóti að vera mikið áfátt, þrátt fyrir
alla þekkinguna, og væri víst betra að vera
dálítið fátækari, og þá um leið hreinni í
andanum.
Og svo var það Eva scm með tindrandi augum rétti
Adam eplið og mælti: I>ú hefur ekki hugmynd um hve
mikið af vítaminum er í svona epli.
Stærðir geta verið blekkjandi. Stundum er heill mað-
ur undir hæl á konu.
Þessi saga er um húsgagnasala, ef til vill kannast þú
við hann. En hvað um það, hann fór til Parísar í
verzlunarerindum og þegar liann hafði lokið þeim
ákvað hann að skoða lífið. Það fyrsta, sem hann sá,
var yndislega falleg frönsk stúlka og hann beið ekki
boðanna með að stofna til kunningsskapar, þó að liún
hvorki skildi né talaði ensku. Hann gat gert sig mikið
til skiljanlegan með því að teikna myndir.
Fyrst teiknaði hann mynd af leigubíl og hún hneigði
sig til samþykkis. Þau náðu í bil og óku burt. Á leið-
inni teiknaði hann mynd af hníf og gaffli o. s. frv. og
hún skildi að hann ætlaði að bjóða henni til mið-
degisverðar. Á meðan á borðhaldinu stóð teiknaði hann
vfnflösku. Aftur hneigði hún sig til samþykkis. Þegar
þau höfðu drukkið og voru orðin kát, tók liún blý-
antinn og blaðið og teiknaði niynd af rúmi.
Og vinur okkar furðaði sig á því hvernig hún gæti
vitað að hann væri húsgagnasali.
8
MELKORKA