Melkorka - 01.04.1950, Blaðsíða 12

íslenzkum konum allt það gagn, er liún
mátti, auka skilning þeirra og ábyrgðartil-
finningu um sérmál sín, og á öllu, er efla
mátti veg þeirra og þroska. Og hún átti
skýra hugsun og góðan penna. En brautryðj-
endastarfið er ekki þakklátt starl, sízt lijá
konunum. „Framsókn“, blað þeirra mæðgn-
anna Sigríðar Þorsteinsdóttur og Ingibjarg-
ar Skaftadóttur kom út aðeins 4 ár í eigu
þeirra. „Kvennablað“ Bríetar Bjarnhéðins-
dóttur kom út í 25 ár. Og „19. júní“, blað
Ingu Lárusdóttur, hlaut að fara sömu leið-
ina. Eftir 12 ár hætti það að koma út, vegna
fjárskorts, eins og hin blöðin. Mun þetta
hafa valdið öllum þessum stórmerku konum
miklum vonbrigðum og sársauka.
Þótt Inga Lárusdóttir stæði ekki í beinu
sambandi við konur landsins með blaði
sínu, nema of stutt árabil, var hún alla ævi
starfandi að alls konar menningar- og þjóð-
þrifamálum. Hún var kennari við Barna-
skóla Reykjavíkur og Kvennaskólann árum
saman og kenndi auk þess í einkatímum
tungumál, listsaum og margs konar hann-
yrðir. Bæjarfulltrúi í Reykjavík var hún
1918—1922. í Slysavarnafélaginu vann hún
mikið starf fram á síðustu ár. '
Það hefur verið sagt í tveim minningar-
greinum um Ingu, hve ólík öðrum hún var
í því að gefa. Ég á þar einnig minnisstætt
dæmi og segi frá því hér, þar eð báðir aðilar
eru fluttir yfir landamærin. Ég var búsett á
Akureyri, og Ólöf frá Hlöðum var til heim-
ilis hjá mér. Hún hafði mælzt til að fá liúsa-
skjól hjá okkur hjónunum. Þennan vetur
var hún mjög sjúk, einmana, misskilin og
yfirgefin af flestum. Hún var einrænni en
nokkurn tíma fyrr og vildi vera sem mest
ein í stofunni sinni og bíða þar sinnar
hinnztu stundar. Eitt kvöld barst mér bréf
frá Ingu Lárusdóttur, og það var ekki svo
ótítt, að bréf færu á milli okkar. í þetta
sinn hafði hún lagt álitlegan peningaseðil
innan í bréfið og undraðist ég það, unz ég
kom að þessum kafla í bréfinu: „Ég veit að
Ólöf okkar frá Hlöðum býr í húsinu þínu
10
og ég hef líka frétt hvernig henni líður
núna. Viltu gera það fyrir mig, að afhenda
henni sjálf þetta, sem ég sting innan í bréf-
ið og skila kærri kveðju frá mér.“ Ég kveið
dálítið fyrir að gera þetta, þekkti stolt og
stórlæti Olafar, að hún þoldi enga með-
aumkun. Ég fór samt og gerði eins og fyrir
mig var lagt. Ég man hve augu Ólafar urðu
stór og skær, og andlitsdrættir hennar titr-
uðu þegar hún sagði: „Gefur Inga Lára
svona? Hún er fæstum konum lík.“
Það var mér hátíðleg stund, er ég sat
þarna við rúmið hennar Ólafar. Ég fann, að
sálir þessara ólíku og óvenjulegu kvenna
mættust á þessu augnabliki, í innilegasta
samræmi, — án orða.
Það var oftar en í þetta sinn, sem ég varð
þess vör um Ingu, hve hún lifði eftir því
ósjálfrátt og óvenjulega nákvæmt, að „að-
gát skyldi höfð í nærveru sálar.“
Á öðrum tug þessarar aldar, þegar ég
kynntist Ingu fyrst og þekkti hana bezt,
voru pólitísku línurnar, sent skiptu konum
í andstæða l lokka ekki eins skarpar og skýr-
ar sem nú á tímum. Ýmislegt varð þó til
missættis og að misklíðarefni meðal kvenna.
Konurnar voru þá að vakna. Og í meðvit-
und minni var Inga Lára ein af þeim kon-
um, er mér fannst bezt vakandi og frjáls-
lyndust. Hún var heilbrigð, sönn og víðsýn.
Þegar Klettafjallaskáldið Stephan G. kom
hingað til lands man éj, að fáar konur fögn-
uðu honum af heilli hug, né mátu hann
meir en Inga Lárusdóttir. Sjást þess glögg
merki í blaði hennar „19. júní“, sem ein-
mitt þá var að hefja göngu sína. — Vísan
hans um menntim er einkennilega sönn skil-
greining ;í eðli og persónuleika Ingu Lárus-
dóttur:
„Þitt er menntað afl og önd
eigirðu fram að bjóða:
hvassan skilning, haga hönd,
hjartað sanna og góða.“
Hún var menntuð kona í þess orðs beztu
merkingu.
MELKORKA
1