Melkorka - 01.04.1950, Blaðsíða 29

Peysufötin yrðu lítið eða ekkert dýrari en
samkvæmiskjóll. En samkvæmiskjólarnir
fara fljótt úr tízku en peysufötin ern alltaf
jafntiltæk.
Það gengur alveg út í öfgar að elta tízk-
una, og það er dýrt og áreiðanlega hafa
ekki allar konur efni á því. Núna er talað
um gjaldeyrisskort. Það er náttúrlega slæm
staðreynd. Gætum \ið ekki sparað land-
inu ofurlítinn gjaldeyri, með því að nota
þjóðbúning sem sparibúning? En hvað sem
því líður, ég trúi því ekki að íslenzkar kon-
ur verði svo óþjóðlegar að leggja þjóðbún-
inginn niður. Karlmennirnir koma alltaf
líkt klæddir á samkomur. Þeir nota sín
jakkaföt og stundum kjólföt, þegar meira er
við haft. Því getum við þá ekki eins unað
við okkar stílhreina og fagra þjóðbúning?
Peysufötin mega alls ekki hverfa. Þau fara
íslenzkum konum betur en flestir kjólar.
í ÚTLÖNDUM
Saga eftir Drifu Thoroddsen
Það var þegar ég var í B . . . í vesturhluta
Suður-S . . ., að ég þurfti á hárþvotti og
greiðslu að halda. Ég átti að koma kl. liálf-
níu að morgni. Hvernig útkoman yrði var
ómögulegt að segja, hárgreiðslustofan var
þannig útlítandi, en ég var búin að ákveða
tíma áður en ég leit inn. Hárgreiðslukonan
sjálf var með hringalokka í enni eins og
filmstjörnur frá því 1921, en ég var með hár-
klippingu eins og tíðkaðist 1949, svo nærri
má geta hvað var í húfi, ég bjóst við að koma
eins og steinaldarstelpa út, eða vonaði það
frekar en vera bendluð við 1921. Hvers
vegna mér datt í hug steinöld var ósköp eðli-
legt, í vesturhluta Suður-S. eru ísaldarbung-
ur og jökulnúið grjót áberandi, og er eins og
ísöld sé nýafstaðin og steinöld ríki. Hvort sti
er röðunin í jarðfræðinni er ég búin að
gleyma, en ég gerði ráð fyrir j)ví, þá.
Hárgreiðslukonan, svei mér ég fer ekki
með neina lygi, var alveg eins og smámynd
af tröllkvendi, reyndar ekki sérstaklega stór-
skorin, en nefið langt og krullaði toppur-
inn í enni langur og mjór og lafði fram á
nef, tennurnar í neðra gómi virtust bíta yfir
tennur efra góms. í miðju kafi sem hún var
að þvo á mér hausinn, hljóp litin út á götu
til fisksala og kom inn öll löðrandi í fiski.
Meðan verið var að lokka mig niðrum allt
ennið á la ’21, tókurn við tal sarnan og jrað
var ég sem sagði frá allan tímann en hún
spnrði. Mikið lannst mér ég skemmtileg. Ég
hef verið talin frekar leiðinleg í boðum og
meðal S.-búa, en S.-búar hittast aldrei nenia
í boðum. Til j^essa hafði ég haldið í mér
allri skynsemi minni og allt í einu var álög-
unurn rift og ég varð svona líka skemmtileg,
fannst mér. Mikið varð ég skemmtileg. Ég
get víst aldrei orðið jafnskemmtileg.
Það byrjaði auðvitað með íslandi. Er
ekki kalt á íslandi? Nei, jrar er svo lilýtt.
Hún var svei mér sú eina sem hafði aldrei
heyrt um hverina og laugarnar og öll húsin
sem eru hituð upp með hveravatni. ,,Kva,
heitt vatn í jörðunni?" sagði lnin, „hvurs-
igna?“
Hún talaði mállýzku sem enginn hefur
heyrt fyrr né síðar.
„Það er í öllum eldfjallalöndum."
„Eru eldfjöll?" segir hún.
„Eru hverirnir j)ar? Niðri í eldfjöllun-
um?“ segir luin. „Þar býr fólk?“ spyr hún.
„Já,“ segi ég viðutan, með steinöld í
huga. „Á Islandi býr fólk.“
melkorka