Melkorka - 01.04.1950, Blaðsíða 30

En það heyrði hún ekki svo óðamála var
hún að spyrja.
„Er ekki agalegt að búa svona í eldfjalli?"
Ég hélt hún væri að spyrja um eldfjallaland
og sagði nei, að þar væri gott að búa. Hún
setti á mig skítugt handklæði, burstaði mig
með skítugum bursta, en klóraði með þó
skömminni til hreinni greiðu.
„Blása Jrau ekki frá sér við og við?“ spyr
Iiún.
„Jú, stundum opnast gígir.“
„Opnast gígir? Er fólkið ekki lirætt sem
býr niðri í fjöllunum?"
Ég var komin út í ógöngur, ég iiafði
óvart játað og ekki varð snúið við, auk þess
sem ómögulegt var að útskýra fyrirbrigðið
á annarlegu máli nema í annarlegri mynd.
Mitt eina úrræði var að kjafta mig burt frá
því.
„Það er þannig: fólkið býr í gígunum,
Jreir eru gífurlega stórir. Þar er hvorki lilýtt
né kalt. Stjörnuhiminninn er þakið og —“
„Rignir þá ekki inn?“ spyr hún.
„Það er hið sniðuga,“ segi ég. „Rigningin
Jrornar strax af volga loftinu sem leitar upp
úr gígnum og verður að gufu yfir honum.
Öðruvísi þekkjum við ekki rigningu.“
„Er þetta satt?“ segir hún. „Mikið erða
sniðugt," og hló með neðri gómnum. „Hvar
eru svo mublumar. Og ljósin?“
„Ljósin! Gígurinn er allur glóandi á
börmunum og það er miklu betra ljós en
nokkurs staðar annars staðar. Og kostar
ekkert. Ekkert kostar í eldfjallinu. Þegar
fjöll gjósa, myndast þær tegundir efna sem
bezt eru til liúsgagnagerðar. Þannig eru hús-
gögn í gígnum.“
„Hvað borðar svo fólk þarna?“ spyr hún.
„Það er hið al-sniðugasta,“ segi ég, „að þar
eru til sérstakir eldfjallafuglar sem sitja
helzt í velgju og þar eru sérstakar kýr sem
hafa ummyndazt við breytt skilyrði, svo-
kallaðar gígskýr (á þýzku kraterkuhen), þær
lifa á lofttegundnm sem myndazt hafa við
gos. %
„Hugsa sér,“ sagði liún, „að þetta skuli
vera grannland og maður hafi ekki vitað um
þetta fyrr.“
„Verst er, segi ég, ef gígur myndast beint
niðrundir mönnum, þar sem Jreir standa.
Þeir fara þá strax, hviss, hviss, orðnir að
nýjum efnasamböndum.“
„Er fólk þarna ekki alltöðruvísi en venju-
legt fólk?“ spyr hún og gýtur til mín horn-
auga, setur á mig óhreina svuntu með lýsól-
lykt, svo mér liggur við viðbjóði. Hún setur
hárþurrkuna yl’ir og ég verð eins og saga
eftir H. G. Wells.
„Fólk er allt, allt öðruvísi,“ arga ég (fólk
argar alltaf í hárþurrkum). „Fólk þar eldist
ekki.“ Ég heyrði ekki hvort hún sagði nokk-
uð og hélt áfram að tala sjálf. Ég hef víst
talað gífurlega hátt, ég hef stundum heyrt
þær tala upp úr þurrkunarvélum. Ég argaði
hugmyndinni út í herbergið og hló æðis-
gengið við og við, svo hausinn slagaði inni
í hvolfinu.
„Á kvöldin förum við lit að „sverma“. Frá
öllum gígum nærlendis gægjast upp hausar
á fólki sem er að fara að „sverma“, það er svo
daðurgjarnt fólk sem í gígnum býr. Þá fara
allir dáldinn spöl frá fjallinu sínu og setjast
andspænis því, liorfa á livar Jrað rís. Það
glóir utan af hraunleðjunni og tindrar allt
og titrar þegar hún lneyfist, tifandi demant-
ar og rauða gull er fjallið Jrá að utan. Him-
inninn er ópallitur við glóð fjallshlíðarinn-
ar. Og þarna þruma elskendur í fögru um-
hverfi —“
Hún tekur þurrkuna rétt sem snöggvast
at’ mér og segir: „Ó, já,“ segir hún, „fólk
hér í B . . . er ekki daðurgjarnt. Maður að
nafni Jakobsen bauð mér einu sinni í bíó,
en Jjað var bara tils að ég skyldi gefa honum
permanent á eftir án þess nokkur vissi. Síð-
an hef ég ekki séð Jakobsen.”
Ég veit eiginlega ekki hvernig ég á að
taka þessu og af því að ég hef ekkert að segja
l\enni í því sambandi, fer ég víst að hugsa
um mataræði og segi tilsisvona:
„Fólk lifir á kúm, fuglum, eggjum og
grænmeti. Það er svo vísindalegt og flókið
28
MELKORKA