Melkorka - 01.04.1951, Blaðsíða 5
ANNA BORG
hin fra’ga vinsccla leikkona Iwfur
dvaliö i Reykjavik undanfariÖ og
leikið sem gestur ÞjáÖleikhússins
aÖalhlutvcrk i Heilagri Jóhönnu
eftir Bernard Shaw. Fyrir alla [>d
sem dá listakonuna Önnu Borg er
[>að óblandin dna'gja að fd að
heyra hana leika d móÖurmdli sínu
og vonandi fdum við fljótt aftur
þennan góða gest í heimsákn.
livað sízt um sig meðal unglinga, vart komnum af
barnsaldri. I>að er óttinn, sem knýr fólkið til þess að
njóta líðandi stundar, þótt dýrkeypt sé, og börnin feta
í fótsporin. Loks er það, að undir ofurþunga styrjalda
og liervæðinga sjá forráðamenn þjóða sér varla fært
annað en að slaka á í siðgæðiskröfum til fólksins, svo
að eitthvað sé gefið i stað þess, sem lekið cr.
Hvað kristindóminum viðvíkur, verður ekki hjá því
komizt, að varpa fram þeirri spurningu: Hvernig er
hugsanlegt, að þjóðir, sem játast undir kenningu
mannsins sem hafði að ávarpsorðum „friður sé með
yður", geti til lengdar talið sig kristnar, og borið kenn-
inguna áfram til komandi kynslóða, um leið og ]>ær
standa hervæddar frá hvirfli til ilja og fórna herguðin-
um störfum og fjárhæðum, sem hver skyni borinn mað-
ur sér að nota ætti til uppbyggingar og friðarstarfa á
milli þjóða. Þýzkaland var ljóst dæmi þess, að kenning-
ar Krists og hervæðing gátu ekki farið saman. I’ví meir
sem þýzka þjóðin hervæddist, því meir þvarr kristin-
dómurinn í því landi. Árangurinn kom líka fljótt í
ljós. Mennirnir, sem afvegaleiddu þjóð sína frá kristi-
legu siðga'ði, stóðu seinna að stórfelldasta fangabúðar-
rekstri og kynþáttakúgun, sem sögur fara af. Ég tel ó-
þarft að fjölyrða meir um þetta tr.ál, cn bið hlustendur
mína að íhuga það öfgalaust. Ég hef áður innt að þess-
um málum í sambandi við kristna trú hér á landi, og
ég geri það enn. því mér virðist íslenzka kirkjan ekki
vera nógu vakandi fyrir þeirri geysihættu, sem hún nú
er stödd í, hættunni á því, að þjóðin missi trúna á Guð
sinn og boðbera hans, af því að kenningar kirkjunnar
eru í ósamræmi við gerðir þjóða, sem telja sig vera
kristnar.
Frá alda öðli hefur þvf verið haldið að konunni — og
það ekki sízt af karlmönnum —, að hennar staður sé ar-
inn heimilisins og að hennar starf sé fyrst og fremst að
sá fræjum siðgæðis og guðstrúar í sálu barnanna. Þetta
er satt og rétt. Ekkert hlutskipti getur verið fegurra en
það að móta barnssálina til góðra dyggða og veita barni
MELKORKA
3