Melkorka - 01.04.1951, Blaðsíða 22

Til lians kom þetta dula einræna barn með
allar áhyggjur sínar, sorg sína og gleði.
Hennar gleði var hans gleði. Hennar sorg
hans sársauki.
Hann einn vissi alltaf ráð til þess að lægja
reiðiöldurnar í skapi hennar. Hann sagði
henni sögur frá fjarlægum löndum — miklr>
stærri löndum en íslandi — hann sagði
henni sögur um skrautklædda höfðingja,
sem voru ríkari og voldugri en faðir henn-
ar, sjálfur héraðshöfðinginn, Höskuldur
Dalakollsson.
Þegar hann talaði við barnið og enginn
heyrði til, mildaðist rödd hans og svipurinn
hýrnaði. Þegar dökku augun hans hvíldu á
litlu, fögru, glóhærðu stúlkunni, ljómuðu
þau af mildi og blíðu.
Barnið skynjaði, að Þjóstólfur var allur
annar maður er aðrir voru viðstaddir. Þess
vegna sóttist litla stúlkan eftir að vera ein
með honum. Hún mátti vart af honum sjá.
Það var eitthvert sinn, að faðir hennar
reiddist Þjóstólfi, er hann óhlýðnaðist skip-
unum hans. Höskuldur bauð honum að
hafa sig á brott og aldrei aftur koma.
Hallgerður litla heyrði, hvað þeim fór á
milli, föður hennar og fóstra. Hún gekk til
föður síns og mælti: „Rekir þú Þjóstólf
fóstra minn á brott, mun dóttir þín hefna
þess grimmilega."
„Mikill er metnaður þinn,“ mælti Hösk-
uldur, „og eigi nenni ég að deila við þig“.
Þjóstólfur varð kyrr.
Það leið að þeim tíma, að Hallgerður
varð gjafvaxta.
Ást sú, er Þjóstólfur hafði áður borið til
barnsins snérist upp í þögula, hlédræga til-
beiðslu.
Höskuldur hafði oft orð á því, að tími
væri kominn til að gifta Hallgerði. Hún tók
því jafnan fálega og kvað ekkert liggja á.
Það leyndi sér ekki, að vökul augu föð-
urins fylgdust vandlega með þeim Hall-
gerði og Þjóstólfi. Þau töluðust nú sjaldan
við í einrúmi. En það var eins og hulið
tengsl tengdi þau saman, fastar fyrir þessa
ströngu gæzlu Höskuldar. Þetta vissu þau
bæði. Þau lásu það úr svip hvor annai's,
þegar augu þeirra mættust.
Höskuldur kom að máli við dóttur sína
og sagði, að hann hefði fastnað hana Þor-
valdi Ósvífurssyni.
Hallgerður mælti: „Nú er ég að raun
komin um það, er mig hefur lengi grunað,
að þú myndir eigi unna mér svo mikið, sem
þú sagðir jafnan, er þér þótti eigi þess vert,
að við mig væri talað um þetta mál.“
Höskuldur svarar: „Ekki legg ég svo mik-
ið við ofmetnað þinn, að það standi fyrir
kaupunr mínum, og skal ég’ ráða, en eigi þú,
ef okkur skilur á.“
„Mikill er metnaður yðar frænda,“ segir
hún, „og er það eigi undarlegt, að ég hafi
nokkurn.“
Hallgerður sagði Þjóstólfi, að hún væri
manni föstnuð, að sér forspurðri.
Þjóstólfur fölnaði. Augu þeirra mættust.
Hallgerður brosti. Bros hennar var ískalt.
Það rninnti á dauðann.
Bros hennar — sársauki hennar — nísti
hjarta hans. Þann dag, er Hallgerður Hösk-
uldsdóttir var föstnuð manni, var hún orðin
ekkja í huga Þjóstólfs.
Þann sama dag var honunr fyrst ljóst, hve
heitt liann unni henni.
Hinn mikli harmleikur lífs hans var haf-
inn.
Um haustið var haldið brúðkaup þeirra
Hallgerðar og Þorvalds. Þjóstólfur flutti
með þeim hjónum til bús þeirra að Meðal-
fellsströnd undir Felli.
Það voru ráð Hallgerðar.
Fyrsta kvöldið á hinu nýja heimili sat
hún við hlið bónda síns. Hún setti Þjóstólf
á aðra hönd sér.
Hallgerður sómdi sér vel í húsmóðursæt-
inu, fögur og tigin eins og drottning. Bóndi
hennar Þorvaldur — feitur og klunnalegur
maður — með slappa drætti í sljóu góðlát-
legu andlitinu, starði á liana hungruðum
augum, eins og soltið dýr, sem hremmt hef-
ur væna bráð.
20
MELKORKA