Melkorka - 01.04.1951, Blaðsíða 24

Nadezda Kazantzeva
Rússneska söngkonan Nadezda Kazantzeva vai
ein í sendínefnd þeirri frá Sovétríkjunum, sem
kom til Reykjavíkur í marz síðastliðnum á veg-
um menningarfélagsins MÍR. Nadezda Kazant-
zeva er víðfræg söngkona og hefur haldið hljóm-
leika í fjölda löndum. Hún hélt 4 hljómleika í
Reykjavík og einn i Hafnarfirði auk þess sem
hún söng í útvarpið, og mun hún verða flestum
ógleymanleg fyrir söng sinn og hrífandi fram-
komu.
Söngkonunni leizt mjög vel á sig á íslandi.
Fannst landið svipmikið og fólkið aðlaðandi og
vingjarnlegt. Hún hlustaði á söngtfma í barna-
skólunum í Reykjavík og lét svo ummælt að þá
hefði sér orðið ljóst hve mikii sönghneigð livggi
með þjóðinni. „Ég á eina stóra ósk íslenzku [)jóð-
inni til handa," sagði Nadezda Kazantzeva í
hlaðaviðtali áður en hún fór af landi hurt, „að
hún eignist óperu á næstu árum þar sem íslcnzk
þjóðleg list hlómgvist og dafni við þroskandi
skilyrði."
Hér fara á eftir niðurlagserindi úr einu af
þeim kvæðum sem listakonunni bárust frá hrifn-
um áheyrendum:
Herast enn frá barmi þinum
bjartir tónar sönguarans.
Ómar fyrir eyrutn minum
ástarsöngur Itcvirltjans.
Er þú burt frá Islands ströndum
út i geiminn líður frjáls,
berðu þinum björlu löndum
bróðurorð vors fagra máls.
Sesselja Einarsdóttir
Niður elfanna, þytur stormsins, leiftur
norðurljósanna og skin stjarnanna flutti
fionum lioðin frá henni.
í draumum sínum sá hann hana, fagra
yndislega og lieillandi, og hár hennar huldi
hana eins og gullin slæða. Hann heyrði
hana stöðugt kalla á sig.
Og boðin frá Hallgerði komu.
Hann hlaut að hlýða kalli liennar, fara á
fund hennar. Hann var háður henni. En
hann mátti ekki njóta hennar. Hún gat ekki
orðið frilla lians, yrði liún það, hafði hann
svikið hana, Iivikað lrá því eina takmarki,
er hann hafði sett sér í lífinu, trúnaðinum
við liana.
Hún var honum annað og meira en
venjuleg kona er manni. Hún var barnið,
sem hann liafði elskað, konan sem hann
þráði, átrúnaður hans.
Hún var hans Guð.
Hann trúði ekki á goðin, hann trúði ekki
á livíta Krist. Hún var honum það sem
hvíti Kristur var hinum einkennilegu,
kristnu einsetumönnum, liið eina takmark
lífsins.
Hann fór til Höskuldsstaða. Þar fagnaði
enginn komu hans, nema hún. Hún fagn-
aði honum, eins og hefði hún heimt hann
úr helju. Hann vissi, livert stríð það hlaut
að liafa kostað hana, að fá föður sinn til að
22
M E I.KORKA